Μια από τις πιο αμφιλεγόμενες πτυχές του ελληνικού κυβερνητικού σχηματισμού είναι η έννοια του «μετακλητού υπαλλήλου» στα υπουργεία.
Το πρόβλημα με το ζήτημα των μετακλητών είναι πως πολλοί άνθρωποι που παρακολουθούν τον δημόσιο διάλογο και τους πολιτικούς διαξιφισμούς δεν γνωρίζουν ακριβώς πως ορίζεται ως «μετακλητός» ένας υπάλληλος με αποτέλεσμα πολλές φορές, αυτού του τύπου οι εργαζόμενοι στα υπουργεία να ταυτίζονται με την έννοια του «βύσματος». Όμως δεν είναι ακριβώς έτσι…
Μετακλητός είναι ο εργαζόμενος, που δεν εργάζεται κάπου στον δημόσιο τομέα και καλείται λόγω της εξειδίκευσής του ή της επιστημονικής του κατάρτισης πάνω σε κάποιο ζήτημα να προσφέρει τις επιστημονικές του γνώσεις, στα γραφεία του Πρωθυπουργού, των Υπουργών, των Αναπληρωτών Υπουργών, των Υφυπουργών και των Γενικών και Ειδικών Γραμματέων. Οι μετακλητοί υπάλληλοι διορίζονται για όσο χρόνο βρίσκεται στη θέση του ο άνθρωπος που τους διόρισε: τη στιγμή που θα σταματήσει η θητεία ενός υπουργού, τερματίζεται και η παρουσία των ανακλητών στα (εκάστοτε) υπουργεία.
Αυτό που εν δυνάμει ωστόσο πάσχει σε επίπεδο πρόληψης για τον συγκεκριμένο θεσμό είναι πως ο καθένας θα μπορούσε να τον χρησιμοποιήσει για να βολέψει «δικό του κόσμο». Και πράγματι, η Νέα Δημοκρατία το ισχυρίστηκε πολύ έντονα αυτό ως αξιωματική αντιπολίτευση των προηγούμενων χρόνων. Άλλωστε, η επί ΣΥΡΙΖΑ εκτόξευση του αριθμού των μετακλητών υπαλλήλων της έδωσε το δικαίωμα να το κάνει.
Είναι χαρακτηριστικό πως κατά την περίοδο 2015-2019, ο αριθμός των μετακλητών αυξήθηκε κατά 44%! Όμως, από το καλοκαίρι του 2019 μέχρι και σήμερα, στον ένα χρόνο διακυβέρνησης δηλαδή της Νέας Δημοκρατίας, ο αριθμός αυτός όχι μόνο δεν μειώθηκε όπως θα περίμενε κανείς (μάλλον αφελώς…) να γίνει μετά την αντιπολιτευτική φασαρία των προηγούμενων χρόνων αλλά αυξήθηκε ακόμα παραπάνω: από 2.739 τον Απρίλιο του 2019, οι μετακλητοί έγιναν 2.774.
Κάντε το πρώτο σχόλιο