Παραφωνίες έχουμε στην Ε.Ε., αλλά άλλου είδους. Η Ευρώπη λοιπόν έχει μια οικονομία που βουλιάζει με σταθερά βήματα στην ύφεση και δρομολογεί ένα πακέτο «αμυντικής ασπίδας» ύψους 100 δισ. ευρώ, έναντι άραγε ποιού εχθρού; Μα, αυτού που θα «φτιάξουν» οι Αμερικανοί.
Γιατί, χωρίς εχθρούς, δεν υπάρχει λόγος για την αγορά οπλικών συστημάτων. Άλλωστε, κατά ποσοστό 80-90% θα είναι made in USA.
Αν μάλιστα, όπως ακούγεται στα παρασκήνια, η αγορά των όπλων γίνεται ως αντάλλαγμα, για να καλοπιάσουμε τον Τραμπ να μην επιβάλει επώδυνους δασμούς στα προϊόντα της ΕΕ, τότε η σχετική πρωτοβουλία απογοητεύει περισσότερο.
Αλλά ακόμη και αν υποθέσουμε ότι αγοράζουμε την «αμυντική ασπίδα», προκύπτουν διάφορα ερωτήματα με κυριότερο: ποιος θα τη διαχειρίζεται; Κάθε χώρα θα παραλάβει τα συστήματα που της αναλογούν και θα τα διαχειρίζεται μόνη της, κατά το δοκούν ή θα υπάρχει ενιαία διαχείριση; Αν το πρώτο ενδεχόμενο φαντάζει πολύπλοκο, το δεύτερο είναι εφιάλτης.
Και είναι εφιάλτης, γιατί τα όπλα που θα αγοραστούν, σημαίνει ότι ίσως σε κάποια, απευκταία, στιγμή μπορεί να χρειαστεί να χρησιμοποιηθούν. Και εδώ ανακύπτει το καίριο ερώτημα. Ποιος θα αποφασίσει τη χρήση τους και πότε;
Διότι, με τους χρόνους αντίδρασης που καταγράφει η ΕΕ σε μεγάλα διεθνή γεγονότα, ο «εχθρός» θα έχει φτάσει… Λισαβόνα και ακόμα οι 27 θα συζητούν.
Υ.Γ. Και κάτι «ελληνικού ενδιαφέροντος». Τα οπλικά συστήματα των 100 δισ. ευρώ, θα μπορούν να χρησιμοποιηθούν και για άμυνα έναντι της Τουρκίας, εάν η γειτονική χώρα… ζωηρέψει περισσότερο;
Πηγή naftemporiki.gr
Κάντε το πρώτο σχόλιο