Όλο και περισσότερες γυναίκες μιλούν ανοιχτά για τον καρκίνο του μαστού.
Κι ενώ έχει γίνει πρόοδος, η νόσος περιβάλλεται συχνά από σιωπή. Οι ειδικοί και οι επιστήμονες λένε πως η αποσιώπηση καταβάλει τους ασθενείς, ενώ όσες γυναίκες μιλάνε τονίζουν την ανάγκη της πρόληψης.
Η Βιβή είναι φίλη μου και θα έλεγα πως είναι ένας χαρούμενος άνθρωπος.
Φωτεινός που νοιάζεται για τον άλλον, αγαπά τα ζώα, φιλοξενεί αδέσποτα στο σπίτι της μέχρι να υιοθετηθούν και κλαίει σαν μικρό παιδί. Ή καλύτερα έχει παραμείνει παιδί…
Όταν έμαθε τυχαία ότι έχει κακοήθεια στο στήθος μάλλον το αντιμετώπισε με την αφέλεια της σοβαρότητας μιας νέας γυναίκας, αισιόδοξη ότι όλα θα πάνε καλά.
Με δυσκολίες που δεν της αφήνει να φανούν, προσπαθεί να γεμίζει με χρώματα τη ζωή των άλλων. Όπως η ίδια λέει αγαπάει να προσπαθεί για το καλό. Μπορεί να ακούγεται κάπως, αλλά στην κάθε μέρα αυτός είναι ο στόχος της. Να γίνεται καλύτερη από χθες…
«Έχω πολλά κακά πρότυπα και φοβάμαι πως αν αφεθώ θα γίνω σαν και αυτούς» δηλώνει και επισημαίνει πως «οτιδήποτε προσεγγίζω το προσεγγίζω με σεβασμό, γιατί κάποιος το έφερε μέχρι εκεί που με βρήκε. Αγαπώ το γέλιο, την πλάκα, δε θέλω τη σοβαρότητα, θέλω σε όλα όσα συμβαίνουν να βλέπω το θετικό και από αυτό πιάνομαι. Αυτά που δεν έχουν τίποτα θετικό, είναι αυτά που με πληγώνουν για αυτό αποφεύγω να μιλάω για αυτά».
Η Παρασκευή, κατά το βαφτιστικό της όνομα, δεν έχει τηλεόραση στο σπίτι εδώ και χρόνια, αρνούμενη να βλέπει την ασχήμια και τη βία. Δεν αντέχει τον πόνο του άλλου και πολλές φορές αντιμετωπίζει τον δικό της πόνο μόνη της. Μετά την κουβέντα μαζί της αναγνωρίζεις ότι η ζωή έχει πολλές προκλήσεις και δεν πρέπει να μας τρομάζουν όσες μπορούμε να αντιμετωπίσουμε και να ελέγξουμε.
Ο καρκίνος την επισκέφτηκε πριν από 2,5 χρόνια και η θεραπευτική του πορεία χρειάστηκε 6 χημειοθεραπείες και 30 ακτινοβολίες… Σήμερα η Βιβή Παπαδοπούλου δέχτηκε να μου μιλήσει για την δική της περιπέτεια υγείας.
ΕΡΩΤ. Θέλω να μου πεις την πρώτη σου σκέψη μόλις σου ανακοίνωσε ο γιατρός ότι είναι κακοήθεια
ΑΠΑΝΤ. Η πρώτη μου σκέψη όσο κι αν ακούγεται περίεργο σε κάποιους ήταν πως δεν θέλω με τίποτα να πάω σε δημόσιο νοσοκομείο. Με τρόμαζε η σκέψη της αντιμετώπισης γιατί είχα περάσει πολλούς μήνες με δικό μου άνθρωπο στο αντικαρκινικό και τελικά τον έχασα. Συνειδητά λοιπόν σκεφτόμουν πως θα βάλω σε διαδικασία την θεραπεία μου. Από την άλλη αυτό που απασχολούσε τη σκέψη μου ήταν η θεατρική παράσταση «Λωξάνδρα» στην οποία δεν ήξερα αν θα μπορούσα να παίξω. Αν θα πονάω και αυτός ο πόνος θα μας ανάγκαζε να αναβάλουμε την παράσταση.
ΕΡΩΤ. Πώς ήταν όλη η διαδικασία θεραπείας; Και οικονομικά εννοείται. Πώς αντιμετωπίζει δηλαδή το κράτος μια ασθένεια για την οποία ζητάει πρόληψη;
ΑΠΑΝΤ. Η αλήθεια είναι πως από την πρώτη στιγμή ήμουν καλά ψυχολογικά. Υπήρχε κόστος αλλά όχι δυσβάσταχτο για μένα. Οικονομικά από τη στιγμή που όλα έγιναν στον ιδιωτικό τομέα και οι εξετάσεις και οι θεραπείες, έπρεπε να τις αντιμετωπίσω. Φυσικά όλα την φαρμακευτική αγωγή ήταν δωρεάν και οι χημειοθεραπείες μου με μικρή συμμετοχή.
Δεν νομίζω λοιπόν ότι το οικονομικό μπορεί να σταματάει την προσπάθεια πρόληψης γιατί αξίζει τον κόπο και τη ζωή μας φυσικά να ξοδέψουμε λίγα ευρώ για εξετάσεις.
ΕΡΩΤ. Υπάρχει ακόμη ταμπού για το θέμα; Γυναίκες που δεν το λένε ποτέ;
ΑΠΑΝΤ. Ναι…ξέρω γυναίκες που δεν μιλούν γιατί φοβούνται ακόμη και τη λέξη. Προσωπικά έβλεπα τη λύπηση στα πρόσωπα γνωστών μου, όταν το έμαθαν. Όσο όμως με ζούσαν δεν είχαν και πολλά περιθώρια να με λυπηθούν. Δεν τους άφησα περιθώρια. Είναι αλήθεια πως ήμουν τυχερή γιατί είχα πολλές υποχρεώσεις τις οποίες δεν τις άφησα. Η ενασχόλησή μου με ότι αγαπούσα με έκαναν να είμαι πιο δυνατή.
ΕΡΩΤ. Είσαι από φύση σου δυνατός άνθρωπος. Τουλάχιστον έτσι δείχνεις. Αυτό πόσο σε βοήθησε;; Γιατί ότι και να λέμε τον καρκίνο τον αντιμετωπίζεις τελικά μόνος σου.
ΑΠΑΝΤ. Δεν φοβήθηκα ούτε στιγμή τον δικό μου καρκίνο, αν και η πρόβλεψή του δεν ήταν εύκολη. Δεν φοβάμαι τον θάνατο. Όσο χρόνο κράτησαν οι θεραπείες, τον έκανα μέρος της ζωής μου. Του χρόνου μου δηλαδή. Αμέσως μετά τον άφησα πίσω μου και τον θυμάμαι μόνο όταν πρέπει να κάνω τις προγραμματισμένες μου εξετάσεις. Το ότι έχει κάποιος καρκίνο δε σημαίνει ότι θα πεθάνει από αυτό, ούτε πως πρέπει να ορίζει τη ζωή του από αυτόν. Όπως βλέπουμε η επιστήμη έχει κάνει θαύματα στον συγκεκριμένο τομέα. Ο καρκίνος θέλει έναν δυνατό αντίπαλο και ειδικά ο καρκίνος του μαστού ή του ενδομήτριου θέλει πρόληψη. Και τα αποτελέσματα βεβαιώνουν ότι είναι ιάσιμος.
ΕΡΩΤ. Βρήκες την κακοήθεια τυχαία. Πιστεύεις ότι η πρόληψη είναι απαραίτητη στο θέμα αυτό εφόσον όλα δείχνουν πως υπάρχει ίαση;;
ΑΠΑΝΤ. Ναι οι γυναίκες είμαστε τυχερές σε αυτό. Με απλές εξετάσεις, αναίμακτες, χωρίς έξοδα και προγραμματισμένες, μπορούμε να προφυλάξουμε τον εαυτό μας. Η πρόληψη άλλωστε βοηθάει στην έγκαιρη αντιμετώπιση της κάθε ασθένειας έτσι κι αλλιώς. Πόσο μάλλον σε περιπτώσεις καρκίνων που δεν έχουν συμπτώματα νωρίς και όταν αυτά προκύψουν τότε η αντιμετώπιση είναι πιο δύσκολη. Όχι μόνο σωματικά από δύσκολες θεραπείες, αλλά και οικονομικά. Εφόσον λοιπόν υπάρχουν εξετάσεις που μπορούν να βρουν την ασθένεια στην αρχή της, είναι στο χέρι μας για να έχουμε την ευκαιρία να δώσουμε τη μάχη.
ΕΡΩΤ. Τι θα έλεγες σε μια γυναίκα που αισθάνεται ότι ο καρκίνος του μαστού δεν την αφορά…
ΑΠΑΝΤ. Είμαι από τους ανθρώπους που πιστεύουν που μας αφορούν τα πάντα. Έτσι κι αλλιώς μέσα από τον εθελοντισμό μαθαίνεις ότι δεν είναι τίποτα δεδομένο. Και μέσα από το δράμα και την θλίψη του διπλανού σου. Και η ασθένεια και οι πόλεμοι και η προσφυγιά και η φτώχεια στον κόσμο, όλα μας αφορούν. Δεν έχω κληρονομικό καρκίνο… Αυτό σημαίνει πως δεν μας αφορά μόνο όταν ξέρουμε πως κάπου στο συγγενικό μας περιβάλλον υπάρχει. Υπάρχει ή μπορεί να υπάρξει πάντα…
ΕΡΩΤ. Τι φοβούνται περισσότερο οι γυναίκες, σε όλη τη διαδικασία αντιμετώπισης του καρκίνου του μαστού; Δεδομένης πλέον της οικονομικής κρίσης, πέραν της ασθένειας υπάρχει και ο φόβος/ανασφάλεια ως προς το πού θα απευθυνθεί και ποιοι θα την στηρίξουν και καθοδηγήσουν σε όλο αυτό που αντιμετωπίζει;
ΑΠΑΝΤ. Μπορεί να φοβηθείς τον θάνατο ή την αλλαγή στην εικόνα σου. Εγώ έζησα τον καρκίνο μέσα στο σπίτι μου και έχασα τον άνθρωπό μου από αυτόν. Το μόνο που φοβήθηκα ήταν η ψυχρή αντιμετώπιση των γιατρών. Για αυτό το λόγο απευθύνθηκα σε ιδιωτική κλινική για την θεραπεία μου. Τότε πραγματικά είχα τρομάξει… Στην δική μου πορεία κάποια στιγμή χρειάστηκε να με παρακολουθήσει νοσοκομειακός γιατρός και ειλικρινά η αντιμετώπιση ήταν αληθινά ανθρώπινη. Ο φόβος και η ανασφάλεια είναι απόλυτα φυσιολογικό συναίσθημα. Αυτό που χρειάζεται λοιπόν είναι να μιλάμε. Μόνο έτσι θα πάρουμε την πληροφορία από άλλον ασθενή ή θα μάθουμε που πρέπει να απευθυνθούμε. Δεν είναι τα πράγματα τόσο τρομακτικά όσο φαίνονται. Όπου κι αν απευθυνθεί υπάρχει λύση και θεραπεία. Και τα ασφαλιστικά ταμεία καλύπτουν σχεδόν τα πάντα.
Εγώ λόγω των συνθηκών στο ΕΣΥ πάλι ιδιωτικό νοσοκομείο θα επέλεγα. Υπάρχει μια μιζέρια κι αυτή δεν μου ταιριάζει. Δεν πρέπει να την ανέχεται κανείς.
Μέσα από την κουβέντα μου με τη Βιβή κατάλαβα ξεκάθαρα πως ο καρκίνος του μαστού είναι ένα καθημερινό νέο που έρχεται σε οποιαδήποτε στιγμή της ζωής σου. Χρειάζεται πρόληψη και έγκαιρη διάγνωση, υποστήριξη και αλληλοβοήθεια.
Βάσει στοιχείων του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας, υπολογίζεται ότι 1 στις 7 γυναίκες παγκοσμίως θα παρουσιάσει καρκίνο του μαστού σε κάποια φάση της ζωής της.
Κι όσο περισσότερες γυναίκες μιλούν ανοιχτά για τον καρκίνο του μαστού, τόσο θα γίνονται φάροι αισιοδοξίας για τις υπόλοιπες.
Κάντε το πρώτο σχόλιο