ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΙΓΝΑΤΙΑΔΟΥ: Γυναίκα, μητέρα, σύζυγος, δικηγόρος, δήμαρχος Η ημέρα της γυναίκας της ανήκει…

Η συζήτησή μας έγινε κάποιες ημέρες πριν από το τραγικό δυστύχημα στα Τέμπη.

Πριν την δημοσίευσή της, μας πρόλαβαν τα τραγικά γεγονότα, γέμισαν θλίψη και οργή την κουβέντα μας. Για τον τόσο ανείπωτο πόνο. Άλλωστε η Κατερίνα Ιγνατιάδου πριν από γυναίκα και άνθρωπος της αυτοδιοίκησης, είναι μητέρα ενός μικρού παιδιού του Γιώργου – Ραφαήλ.

Η ίδια της έχει βιώσει την απώλεια δικών της ανθρώπων. Και των γονιών και της αδελφής της. Μεγάλωσε όμως μέσα σε πολλή αγάπη κι αυτό λειτούργησε ως φάρμακο για την πορεία της σε κάθε τομέα της ζωής της. Γυναίκα με καταγωγή από το Αρσένι,είναι σήμερα δήμαρχος Σκύδρας για 2η τετραετία. Η Κατερίνα Ιγνατιάδου είναι η μοναδική γυναίκα δήμαρχος στο νομό και η πιο κατάλληλη καλεσμένη για την 8η Μαρτίου…

Σπούδασε νομική έχοντας όνειρο να ασκήσει την δικηγορία. Βοηθούσε πάντα στις αγροτικές εργασίες την οικογένειά τη και μετά το πτυχίο της δίδαξε για τρία χρόνια Ανακριτική και Συνταγματικό Δίκαιο στη Σχολή Αστυφυλάκων στη Νάουσα.

Το 2002, εκλέχθηκε 1η δημοτική σύμβουλος, για πρώτη φορά με την παράταξη του πρώην Δημάρχου Σκύδρας Γιώργου Χοΐδη. Το 2006 εκλέγεται και πάλι 1η δημοτική σύμβουλος και ασκεί τα καθήκοντα του Προέδρου του Δημοτικού Συμβουλίου Σκύδρας από το 2007 ως το 2009.

Το 2010, στον Καλλικρατικό ΔήμοΣκύδρας, εκλέγεται και ασκεί και πάλι τα καθήκοντα Προέδρου Δημοτικού Συμβουλίου και Προέδρου του Νομικού Προσώπου του Δήμου Ε.Φ.Α.Κ.Π.Π. Με τον σύζυγο της, οικονομολόγο Αλέξη Πεντερίδη, αποκτούν και τον μοναχογιό τους.

Το 2014 εκλέγεται Δήμαρχος Σκύδρας και το 2019 κερδίζει την δεύτερη θητεία της και μάλιστα από την πρώτη Κυριακή και με την ευρεία πλειοψηφία του 60%.

Συζητάμε λοιπόν με την Κατερίνα Ιγνατιάδου:

Γυναίκα, μητέρα, σύζυγος, δικηγόρος, δήμαρχος…

ΕΡΩΤ. Σήμερα Δήμαρχος, χθες το μικρό κορίτσι στην οικογένεια, είχε αυτά τα όνειρα;

ΑΠΑΝΤ. Δοξάζω τον Θεό που εκπλήρωσα ένα μεγάλο μου όνειρο, τη δικηγορία. Από τα παιδικά μου χρόνια έχω έντονες μνήμες από τον πατέρα μου και τον παππού μου (με διαφορετικές πολιτικές αντιλήψεις γαμπρός και πεθερός), να παρακολουθούν τις συνεδριάσεις στη Βουλή, να σχολιάζουν, να έρχονται σε αντιπαράθεση, κι εμένα όλο αυτό μου άρεσε και με πάθιαζε, με είχαν «κερδίσει» οι πολιτικές αντιλήψεις του πατέρα μου, έπαιρνα «θέση», όσο μπορούσα να πάρω ως παιδί και συχνά έπαιρνα μέρος στις πολιτικές συζητήσεις των μεγάλων. Τώρα που το σκέφτομαι απορώ πώς το έκανα…μάλλον συνέβαλλε σ’ αυτό η ανατροφή μου, καθώς, κυρίως η μητέρα μου, μ΄ ενθάρρυνε να λέω τη γνώμη μου και μάλιστα ρωτούσε την άποψή μου για όλα τα οικογενειακά θέματα, ενώ πήγαινα στις πρώτες τάξεις του δημοτικού σχολείου και δεν ξέρω αν όλα αυτά διαμόρφωσαν την προσωπικότητά μου, μου έδωσαν τ’ ανάλογα ερεθίσματα κι αποτέλεσαν… τα πρώιμα βήματά μου για ν’ ασχοληθώ με τα κοινά…

ΕΡΩΤ. Ποιος είναι ο πιο δύσκολος χώρος; της πολιτικής, της επαγγελματικής θέσης ή της μητέρας;

ΑΠΑΝΤ. Η ενασχόληση με τα κοινά, με την απονομή της δικαιοσύνης, η μητρότητα αποτελούν ξεχωριστά ένα λειτούργημα, όπως βεβαίως αποτελούν λειτούργημα κι άλλοι ρόλοι ή θέσεις μέσα στην κοινωνία μας.

Η μαχόμενη δικηγορία – ξεκινώντας χρονικά από αυτήν – σίγουρα είναι ένα δύσκολο κι απαιτητικό λειτούργημα που χρειάζεται γνώσεις, ικανότητες, εγρήγορση, συνεχή ενημέρωση για τους νόμους που ψηφίζονται και βεβαίως κατανόηση, υποστήριξη, υπεράσπιση και καθοδήγηση του κάθε πελάτη όχι μόνον σ΄επίπεδο νομικό, αλλά κι ανθρώπινο και ψυχολογικό. Όταν όμως απονέμεται η δικαιοσύνη, όταν κερδίζεις μια δίκη, ειδικά δύσκολη και μάλιστα όταν δικαιώνεται ο αδικηθείς πελάτης σου η χαρά είναι τεράστια και ξεχνάς κάθε κούραση.

Ομοίως η πολιτική, όταν ασκείται με συνέπεια, υπευθυνότητα, σοβαρότητα και δεν υποκύπτει σε πιέσεις και σε συμφέροντα, απαιτεί αποφασιστικότητα, δίκαιη κρίση και στάθμιση των δεδομένων, κατάλληλους κι έγκαιρους χειρισμούς κι αποφάσεις για την προστασία και προαγωγή της συλλογικής ανάπτυξης και προόδου. Είναι βεβαίως μεγάλη η χαρά και η ικανοποίηση μου από τη δημιουργία και το αποτέλεσμα που προκύπτει κι αποφέρει η άσκησή της. Βέβαια δεν ξεχνώ την κουβέντα πρώην Δημάρχου όταν το 2014 μου είχε πει: «Ο Δήμαρχος χαίρεται μόνο την ημέρα της εκλογής του, όλες τις άλλες ημέρες είναι αγχωμένος…».

Από την άλλη για να γίνω μητέρα προσπάθησα πάρα πολύ, μέσα από δύσκολες διαδρομές, χωρίς ν’ αφήσω τις επαγγελματικές μου υποχρεώσεις κι αργότερα τα καθήκοντά μου ως Δημάρχου. Έθεσα σε προτεραιότητα τις υποχρεώσεις και τα καθήκοντα αυτά για πολλά χρόνια…αργότερα ήρθαν οι ασθένειες κι οι απώλειες των αγαπημένων μου, κι όλα αυτά δοκίμασαν σε μεγάλο βαθμό τις δυνάμεις και τις αντοχές μου, αλλά δεν τα παράτησα… προσπάθησα ξανά, ξανά και ξανά, ώστε τελικά με τη βοήθεια του Θεού, ήρθε στη ζωή μου, το δικό μου φωτεινό αστέρι. Ο γιος μου. Αυτός είναι ο δυσκολότερος ρόλος στη ζωή μου, η φροντίδα του, η διαπαιδαγώγησή του, η διαμόρφωση του χαρακτήρα του, η παιδεία του, είναι αυτά που με αγχώνουν σε συνδυασμό με την έλλειψη χρόνου και τις πολλές υποχρεώσεις που έχω.

ΕΡΩΤ. Σε όλη την πορεία σας μέχρι σήμερα πόσες φορές στάθηκε εμπόδιο ότι είστε γυναίκα;

ΑΠΑΝΤ. Ποτέ και για τίποτε δεν στάθηκε εμπόδιο το γεγονός ότι είμαι γυναίκα. Δεν με απασχόλησαν ποτέ τέτοιου είδους προβληματισμοί και σκέψεις. Πιστεύω ότι η δύναμη της θέλησης είναι ο κινητήριος μοχλός όλων.

ΕΡΩΤ. Έχει αλλάξει η θέση της σύγχρονης γυναίκας σήμερα στην κοινωνία μας και πώς αντιμετωπίζεται μέσα σε αυτήν;

ΑΠΑΝΤ. Η κοινωνία μας εξελίχθηκε και βελτιώθηκε, είτε αυτό ήρθε σαν φυσική πορεία στο χρόνο, είτε λόγω της τεχνολογικής προόδου κι ανάγκης, αλλά κυρίως της σταδιακής ωρίμανσής της μέσα από κοινωνικές και πολιτικές πρωτοβουλίες, διεργασίες, κινήματα, κινητοποιήσεις, όπου πρωταγωνίστησαν οι γυναίκες και που οδήγησαν την πολιτεία στη λήψη ανάλογων αποφάσεων. Ωστόσο αυτό που μπορεί να ειπωθεί με σιγουριά είναι ότι και στη σύγχρονη κοινωνία μας η γυναίκα έχει επωμισθεί δυσανάλογα βάρη, με πολλές υποχρεώσεις και καθήκοντα έναντι των δικαιωμάτων της!

ΕΡΩΤ. Γυναίκες όπως εσείς ανταποκρίνονται σε πολλαπλούς ρόλους κάνοντας τη ζωή τους αγχωτική και εξαντλητική για τις ίδιες. Και μετά καλούνται να απολογηθούν. Γιατί έτσι είναι τα «πρέπει» μας. Πώς διατηρούνται από εσάς αυτές οι ισορροπίες;

ΑΠΑΝΤ. Θεωρούμε δεδομένο κι αυτό δείχνει η πραγματικότητα, ότι η σύγχρονη γυναίκα επωμίζεται και πρέπει να φέρει σε πέρας και με επιτυχία τους πολλαπλούς της ρόλους σε κάθε στιγμή της ζωής της. Το πρόβλημα βεβαίως και το κρίσιμο ζήτημα είναι ότι πολλές φορές η γυναίκα καλείται ν’ ασκήσει και ν’ ανταποκριθεί σε κάποιους απ’ αυτούς τους ρόλους ταυτόχρονα, όπως στο κλασικό παράδειγμα: μητέρα και εργαζόμενη. Φυσικά στις περιπτώσεις αυτές χρειάζονται σωστοί προγραμματισμοί και χρονοδιαγράμματα, χρειάζονται προτεραιότητες κι όρια, χρειάζεται κάθε φορά να βρεθεί η χρυσή τομή και γιατί όχι, απαιτείται κάποιες φορές και η χάραξη της κόκκινης γραμμής απέναντι σε όσους απαιτούν συνεχώς από τη γυναίκα, ενώ προσφέρουν δυσανάλογα.Χρειάζεται κι οφείλεται, κατανόηση και βοήθεια από το οικογενειακό και συγγενικό περιβάλλον κι απαιτείται κατά βάση και η στήριξη της πολιτείας.

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο κινούμαι ως γυναίκα, αλλά κι ως Δήμαρχος Σκύδρας, ζώντας και κατανοώντας πλήρως τις δυσκολίες, στηρίζοντας με κάθε δυνατό τρόπο τη συμπολίτισσά μου γυναίκα, να ανταποκριθεί με επάρκεια στις δυσκολίες των ρόλων και της ζωής γενικότερα.

ΕΡΩΤ. Φαινόμενα κακοποίησης, γυναικοκτονίες που μας σόκαραν, κίνημα metoo, τελικά υπάρχει αυξητική τάση ή απλά οι γυναίκες αποφασίζουν να μιλήσουν ή να φύγουν από μια κακή σχέση; Πόσο ρόλο παίζει η Παιδεία μας;

ΑΠΑΝΤ. Χωρίς να υπάρχουν πλήρεις καταγραφές, μετρήσιμα και συγκρίσιμα στοιχεία από τις δημόσιες αρχές ή από τους αρμόδιους φορείς θεωρώ ότι ίσως περισσότερες γυναίκες σήμερα αποφασίζουν να μιλήσουν ή να προσπαθούν να αποδεσμευτούν από μια κακή σχέση, συμβίωση, γάμο ή απάνθρωπη συμπεριφορά με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τον τρόπο της κατοπινής αντιμετώπισής τους. Κανείς δεν μπορεί να υπολογίσει τον αριθμό των κακοποιημένων γυναικών που δεν μιλούν ή δεν καταγγέλλουν οι ίδιες ή το περιβάλλον τους για διάφορους λόγους και βασικά για να αποφύγουν τη δημοσιότητα και τη διαπόμπευση.

Το λυπηρό κι απογοητευτικό βεβαίως είναι ότι αρκετοί είναι εκείνοι που δηλώνουν ότι «γνώριζαν», αλλά δεν «μπορούσαν» ή δεν έκαναν κάτι, ότι οι αρχές αδιαφόρησαν σε κάποιες καταγγελίες και τόσα άλλα.

Η Παιδεία βεβαίως και παίζει σημαντικό ρόλο και σχεδόν πάντα «καταφεύγουμε» σε αυτήν ως την «έσχατη» λύση πριν την κακοποιητική δράση και την αντιμετώπισή της μέσω του σωφρονισμού. Όμως παίζουν σημαντικό ρόλο: το πώς διαμορφώνει κάποιος το χαρακτήρα του στην πορεία της ζωής του, ποιες είναι οι διαρκείς επιρροές και τα πρότυπά του, οι συνθήκες ζωής, πόσο η οικογένεια ή πολιτεία είναι σε θέση να δράσει συμβουλευτικά, προληπτικά, κατασταλτικά, να προστατεύσει τις γυναίκες και τους νέους από κάθε είδους «παγίδες» και «προκλήσεις» κ.ά.

ΕΡΩΤ. Υπήρξαν στιγμές πού απογοητευτήκατε, πού νιώσατε ότι δε θα τα καταφέρετε; Κι αν ναι πώς διαχειριζόσασταν αυτά τα συναισθήματα και τι σας έδινε δύναμη να συνεχίσετε;

ΑΠΑΝΤ.Να υπογραμμίσω πρώτα ότι κανείς μας δεν είναι Θεός, κανείς δεν είναι άτρωτος και χαλύβδινος. Λόγω ανατροφής, λόγω χαρακτήρα κι επιπλέον λόγω της θέσης μου είμαι άνθρωπος αισιόδοξος και θετικός. Προβληματίζομαι, συμπάσχω, συμπονώ, αγχώνομαι, αγωνιώ κι αγωνίζομαι. Γνωρίζω ότι οι συμπολίτες μου έρχονται και θα έρχονται για να ζητήσουν τη βοήθειά μου και γι’ αυτό πρέπει, θα πρέπει και είμαι, κατά δυνατόν, έτοιμη και δυνατή. Δεν πρέπει να τους απογοητεύσω.

Δεν θα δειλιάσω, δεν θα συμβιβαστώ, αλλά θα συνεχίζω να διεκδικώ, να μάχομαι και ν’ αγωνίζομαι με τους συνεργάτες μου για το καλύτερο για τους ανθρώπους και τον τόπο μας. Το ίδιο πράττω και στην οικογενειακή και προσωπική μου ζωή.

Έμαθα να αγωνίζομαι μέχρι τέλους. Να μην καταθέτω τα όπλα, να μην πετάω «λευκή πετσέτα». Στηρίζομαι από την οικογένειά μου, έχω πάρει παραδείγματα από τους γονείς μου, από τους συνανθρώπους μου που μπορεί να αντιμετωπίζουν μεγάλα προβλήματα, αλλά συνεχίζουν να αγωνίζονται για τη ζωή και τις χαρές της.Αντλώ μεγάλη δύναμη από την αγάπη, την εμπιστοσύνη και την «αγκαλιά» των συμπολιτών μου, τους οποίους κι ευχαριστώ για μια ακόμη φορά από τα βάθη της καρδιάς μου και συνεχίζω μαζί τους, συνεχίζουμε όλοι μαζί!

Το βασικό και το κύριο είναι να έχουμε πίστη και υγεία. Γι’ αυτό σε ό,τι σκεφτώ λέω «πρώτα ο Θεός» και «να έχουμε υγεία». Αν έχουμε λοιπόν υγεία και θέληση γι’ αυτό που προγραμματίζουμε κι επιδιώκουμε είναι βέβαιο ότι θα το καταφέρουμε.

ΕΡΩΤ. Υπάρχει επόμενος στόχος.

ΑΠΑΝΤ. Κάτω από άλλες συνθήκες ίσως η απάντηση να ήταν κάπως διαφορετική. Όμως το πρόσφατο πολύνεκρο σιδηροδρομικό δυστύχημα στα Τέμπη, στο οποίο έχασαν τη ζωή τους παιδιά που δεν πρόλαβαν να ζήσουν τις χαρές της νιότης τους, που δεν πρόλαβαν να κάνουν πράξη τα όνειρά τους, αυτά τα παιδιά που είναι και δικά μας παιδιά, που είδαμε τις φωτογραφίες τους στα ενημερωτικά δελτία, που ακούσαμε και τα μάθαμε με τα μικρά τους ονόματα, όλοι αυτοί οι συνάνθρωποί μας που χάθηκαν κι όλοι αυτοί που θρηνούν για το χαμό τους, μας έχει συγκλονίσει, μας έχει συνταράξει και μας έχει κάνει ν’ αναθεωρήσουμε. Ίσως το κάναμε κι άλλες φορές με άλλα τραγικά γεγονότα, αλλά δυστυχώς η καθημερινότητα μας παρασύρει κάθε φορά. Η στάση ζωής μας είναι να μην θέτουμε με ευκολία το βάρος σε μελλοντικούς στόχους που η πορεία της ζωής μπορεί ν ΄ανατρέψει. Νιώθουμε όλοι βαθιά συντετριμμένοι. Ο Θεός ας αναπαύσει τις ψυχές τους κι ας παρηγορήσει κι ας απαλύνει τον πόνο και τον καημό των γονιών και των ανθρώπων τους. Ένιωσα την ανάγκη να πω αυτά τα λόγια ως ελάχιστη έκφραση θλίψης αλλά κι αγάπης.

Έτσι, λοιπόν, ο επόμενος στόχος και κάθε επόμενος στόχος μου είναι να είμαστε καλά, να κάνουμε το καθήκον μας, να κάνουμε το καλό και το δίκαιο, να προσφέρουμε φροντίδα κι αλληλεγγύη στους συμπολίτες και στους συνανθρώπους μας, να δίνουμε και να εισπράττουμε αγάπη από τους ανθρώπους μας, να τους έχουμε στη ζωή μας και μαζί με αυτούς να χαμογελάμε δημιουργώντας με ρεαλισμό το παρόν και το κοντινό μέλλον.

Με τις σκέψεις αυτές σας ευχαριστώ για τη φιλοξενία και σας εύχομαι υγεία και κάθε δημοσιογραφική επιτυχία!

 

Κάντε το πρώτο σχόλιο

Υποβολή απάντησης

Η ηλ. διεύθυνσή σας δεν δημοσιεύεται.


*