Στο Πάρκο της Εθνικής Αντίστασης στις Συκιές, ανοίχτηκαν ξανά οι πιο ματωμένες σελίδες της σύγχρονης ιστορίας μας.Η περίοδος του εμφυλίου στην Ελλάδα είναι από τις χειρότερες στιγμές της. Δυστυχώς είμαστε κι από τις μοναδικές χώρες που φροντίσαμε να κάψουμε όλους τους φακέλους αυτής της περιόδου με αποτέλεσμα χιλιάδες στοιχεία όχι μόνο για τους φακελωμένους αριστερούς, αλλά και για τους χαφιέδες διώκτες τους να χαθούν για πάντα.
Για την αρχαιολογική σκαπάνη ήταν μια τυπική εργασία, ένα έργο ανάπλασης στην Θεσσαλονίκη, στο πάρκο Εθνικής Αντίστασης κοντά στoΓεντί Κουλέ. Ξαφνικά τα φτυάρια σταμάτησαν, αυτό που χτύπησαν δεν ήταν κοτρόνα, δεν ήταν κάποιο μεταλλικό αντικείμενο, δεν ήταν ένα αρχαιολογικό εύρημα. Ήταν σκελετός, ανθρώπινος, διαταραγμένος, έτοιμος να θρυμματιστεί. Λίγο πιο δίπλα εντοπίστηκε κι άλλος.
Μέσα σε λίγη ώρα η επιβλέπουσα αρχαιολόγος που επιτηρεί το έργο, καταλαβαίνει ότι δεν είναι από το Βυζάντιο, είναι πρόσφατοι, 50-100 χρόνια πριν το πολύ. Ζητάει να επεκταθούν οι ανασκαφές και πέρα από τα όρια του έργου. Κάτι φρικτό συμβαίνει εδώ, αυτά τα χώματα έχουν ποτιστεί με αίμα, με ένα μεγάλο έγκλημα.
Μέσα στις επόμενες ημέρες ανακαλύφθηκαν 33 σκελετοί. Μαζί με αυτούς εντοπίστηκαν σόλες, αρβύλες, κουμπιά, σφαίρες, ένα δακτυλίδι. Κάποιοι σκελετοί πάλι ήταν «γυμνοί», μάλλον τα ρούχα τους τα σκύλεψαν οι εκτελεστές τους. Πολλοί από τους σκελετούς ανήκαν σε έφηβους, σε ανήλικα παιδιά.
Ήταν 5 διαφορετικοί ομαδικοί τάφοι. Σαν αυτοί που αφήνονται πίσω σε μεγάλα εγκλήματα πολέμου, σε γενοκτονίες, στις πιο μαύρες σελίδες της ιστορίας του Ανθρώπου. Σαν αυτοί που κρύβονται για να μην φανεί το μέγεθος μιας φρίκης, για να αποκρυφτεί η έκταση ενός εγκλήματος, για να μην αποκαλυφθούν οι ηθικοί κι οι φυσικοί αυτουργοί μιας καταστροφής. Αυτοί οι ομαδικοί τάφοι έμειναν κρυφοί για πάνω από 70 χρόνια. Έστεκαν βουβοί μάρτυρες κάτω από χώματα, επιστρώσεις, δέντρα, δίπλα από έναν άλλο χώρο μαρτυρίου.
ΑΜΕΣΗ ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ ΤΗΣ ΔΗΜΟΤΙΚΗΣ ΑΡΧΗΣ
Ιστορικές και συγκινητικές στιγμές εκτυλίχθηκαν χθες στον Δήμο Νεάπολης-Συκεών κάτω από το μνημείο της Εθνικής Αντίστασης και στο ανεσκαμμένο σημείο του πάρκου όπου έχουν εντοπιστεί μέχρι στιγμής σε ομαδικούς τάφους τα λείψανα 33 εκτελεσμένων κομμουνιστών κρατουμένων στο Επταπύργιο της περιόδου του εμφύλιου πολέμου. Συγγενείς περισσότερων από 30 οικογενειών των εκτελεσμένων προσήλθαν με δάκρυα στα μάτια στο σημείο, καταθέτοντας κόκκινα γαρίφαλα και υψώνοντας για χαιρετισμό τις γροθιές τους την ώρα που στελέχη του ΚΚΕ τόνιζαν πως το κόμμα θα κάνει ό,τι περνά από το χέρι του για να μη θαφτεί το ζήτημα.
Ο κ. Παπατολίδηςμέλος της Κ.Ε. του ΚΚΕ, επικεφαλής του Τμήματος Ιστορίας της Οργάνωσης Κεντρικής Μακεδονίαςυπογράμμισε πως στο σημείο και σε πέριξ κοντινή απόσταση «είναι θαμμένοι τουλάχιστον 400 κομμουνιστές και άλλοι αγωνιστές που εκτελέστηκαν από τον Ιούλιο του 1946 ως το 1955 που έγινε η τελευταία εκτέλεση στη χώρα μας» και μάλιστα «αυτοί οι νεκροί δεν παραδόθηκαν ποτέ στις οικογένειες και δεν θάφτηκαν, την ίδια περίοδο που οι ποινικοί κρατούμενοι δίνονταν στις οικογένειές τους. Αυτό που επείγει και είναι ένα ανοιχτό χρέος στη βαναυσότητα που δέχθηκαν αυτοί οι νεκροί από το αστικό κράτος της χώρας μας είναι, έστω και τώρα, να στηθεί ένα μνημείο. Το ΚΚΕ δεσμεύεται ότι μέσα στο 2025 θα ολοκληρώσει αυτή την προσπάθεια».
Εξέταση DNA
Τη συγκλονιστική αυτή υπόθεση ανέδειξε σε όλη της την έκταση η ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ και μάλιστα υπήρξαν κάποιοι συγγενείς εκτελεσμένων που πληροφορήθηκαν τα γενόμενα από τα δημοσιεύματα, ενώ αρκετοί ακόμη επικοινώνησαν με στελέχη του ΚΚΕ για να δηλώσουν ότι κι αυτοί επιθυμούν να δώσουν DNA σε μια προσπάθεια να εντοπίσουν τους προγόνους τους.
Για την ιστορία και τα αρχεία που χάθηκαν
Τα πιστοποιητικά θεσμοθετήθηκαν από τη δικτατορία Μεταξά, καθιερώθηκαν όμως το 1948, εν μέσω του εμφυλίου πολέμου. Καταργήθηκαν το 1974 στη Μεταπολίτευση, αντικαταστάθηκαν εν μέρει με μια δήλωση πίστης στο δημοκρατικό πολίτευμα που καταργήθηκε από το ΠΑΣΟΚ μετά το 1981.Όποιος δεν έπαιρνε πιστοποιητικό φρονημάτων δεν μπορούσε να εργαστεί στο δημόσιο, να βγει στο εξωτερικό, ακόμη, σε κάποιες περιόδους ούτε να πάρει δίπλωμα οδήγησης, ούτε να σπουδάσει.
Η δύσκολη ερώτηση για τους ανθρώπους που δεν ανήκαν στην τάξη των ανθρώπων που συνεργάστηκαν με τον κατακτητή ή εκμεταλλεύτηκαν τις σκοτεινές περιόδους της χώρας, μένει χρόνια αναπάντητη. Πόσο μπορεί κανείς να έχει εμπιστοσύνη σε αυτό το «βαθύ κράτος» που μετά τον Εμφύλιο στερέωσε την εξουσία του πάνω σε μέτρα όπως οι φάκελοι και τα πιστοποιητικά; Μηχανισμοί με πολύ μεγάλα στεγανά, με τεράστια δύναμη.
Είναι σχεδόν σίγουρο πως αν συνεχιστούν οι ανασκαφές θα βρεθούν κι άλλοι. Υπολογίζονται τουλάχιστον 400 νεκροί, ίσως όμως είναι και περισσότεροι, τα χαρτιά στις φυλακές είναι γεμάτα «τρύπες», υπάρχουν εκτελεσμένοι εκτός καταλόγων, αόρατοι άνθρωποι, αόρατα θύματα ενός μαζικού εγκλήματος, μιας βαρβαρότητας που κράτησε μια δεκαετία.
Αυτοί οι σκελετοί ανήκουν σε κομμουνιστές που βασανίστηκαν κι εκτελέστηκαν στοΕπταπύργιο την περίοδο 1946-1954. Είναι άνθρωποι που εκτελέστηκαν με ψεύτικες κατηγορίες, με δίκες που έγιναν νύχτα, στα κρυφά, χωρίς να ακολουθηθούν έστω οι τυπικές διαδικασίες της αστικής δικαιοσύνης. Άλλοι εκτελέστηκαν κατά την διάρκεια του Εμφυλίου, άλλοι αργότερα, άλλοι πολύ αργότερα. Ακόμα κι όταν σίγησαν τα τουφέκια, σίγησαν μονομερώς, το έγκλημα συνεχίστηκε. Είναι άνθρωποι που εκτελέστηκαν για τα πιστεύω τους και τις αρχές τους, επειδή δεν πρόδωσαν. Τους ομαδικούς τάφους τους άνοιξαν ποινικοί με κίνητρο να πάρουν τα ρούχα, τα κοσμήματα, τα παπούτσια των θυμάτων και να τα πουλήσουν με την πρώτη ευκαιρία.
Άλλα είναι κι ένα δεύτερο έγκλημα, οι άνθρωποι αυτοί “έφυγαν” όπως οι αγνοούμενοι της Κύπρου. Τα νεκρά σώματά τους δεν παραδόθηκαν ποτέ στους συγγενείς τους, δεν ενημέρωσαν για τις εκτελέσεις, δεν επέτρεψαν να γίνουν κηδείες, δεν καταγράφηκε ποτέ ο θάνατός τους, δεν τους παραχωρήθηκε ένας τάφος, ένα μνημείο. Ήταν κατά έναν τρόπο αγνοούμενοι στον ίδιο τους τον τόπο, χωρίς εισβολές, χωρίς κατοχές.
Οι συγγενείςκι οι φίλοι μαζεύονταν για δεκαετίες στον ευρύτερο χώρο και ζητούσαν τα κορμιά των ανθρώπων τους, ζητούσαν την αλήθεια, την αποκατάσταση της μνήμης τους.
Μέσω εργαστηριακών ελέγχων αυτοί οι σκελετοί θα βρουν όνομα και ταυτότητα και θα θαφτούν σαν άνθρωποι. Κάποιοι απόγονοί τους, κάποιοι εναπομείναντες δε θα πεθάνουν με τον καημό ότι δεν έθαψαν ποτέ τον άνθρωπό τους. Άλλοι δεν πρόλαβαν.
Φωτ. 1 ΚΕΙΜΕΝΟ (Ο Χρήστος Λιβανίδης πάνω στο μαύρο άλογο στη διάρκεια του ελληνοϊταλικού πολέμου. Εκτελέστηκε στα 39 του χρόνια και, όπως μας είπε ο συνονόματος εγγονός του, έχει βρει και παραδώσει πριν από δύο χρόνια στο ΚΚΕ τον φάκελο με τα στοιχεία από το δικαστήριο που τον καταδίκασε σε θάνατο)
Φωτ. 2 ΚΕΙΜΕΝΟ (Φωτογραφία του ενός από τους ομαδικούς τάφους που εντοπίστηκαν στις Συκιές, παραχώρηση της επιβλέπουσας αρχαιολόγου Σταυρούλας Τζεβρένη).
Κάντε το πρώτο σχόλιο