Στρατηγικός στόχος της επιβολής της χούντας του ’67 ήταν η καταστροφή της Κύπρου, αδιάφορο αν το γνώριζαν οι όχι οι πρωταίτιοι. Ακόμα και η πλέον αδύναμη προ χουντική Κυβέρνηση ουδέποτε θα αποτολμούσε το έγκλημα της Κύπρου για το Κυπριακό. Αυτό όμως δεν απαλλάσσει το προ χουντικό πολιτικό σύστημα της ευθύνης γιατί επέτρεψαν την επιβολή της χούντας..
Έχει ήδη αποδειχθεί, τόσο από τα αρχεία Ηνωμένου Βασιλείου, ΗΠΑ, που άνοιξαν, από τα πορίσματα τόσο της Ελληνικής Βουλής, όσο και της Κυπριακής Βουλής των Αντιπροσώπων [έστω και πολύ φιλτραρισμένα..], το προσωπικό αρχείο του Νέστωρα της δημοσιογραφίας Ηλία Δημητρακόπουλου [1928 – 2016]**
Ο ίδιος ο Δημητρακόπουλος μου είχε διηγηθεί ότι στις 17 Ιουλίου του 1974 παρενέβη στο Στέιτ Ντιπάρτμεντ [Υπουργός Χ. Κίσινγκερ] και ζήτησε να παρέμβει ο 6ος στόλος μεταξύ Τουρκίας και Κύπρου για να αποφευχθεί η απόβαση, όταν τον ρώτησα αν πίστευε ότι θα τον άκουγαν, μου είπε ότι δεν είχε ελπίδα, αλλά ήθελε να τους εκθέσει… Επίσης η συγγνώμη για την αδράνεια των ΗΠΑ, την περίοδο της χούντας που ζήτησε ο Πρόεδρος των ΗΠΑ Μπιλ Κλίντον σε ομιλία του στην Αθήνα το 1999, έχει απόλυτη συνάφεια και με την εισβολή των Τούρκων στην Κύπρο.
Θα προσθέσω κι μία άλλη πηγή. Στο βιβλίο από τις εκδόσεις Παπαζήση, Αθήνα 2003, του Εργαστηρίου Γεωπολιτικών Αναλύσεων [επιστημονικός διευθυντής καθηγητής Ιωάννης Μάζης] με συγγραφέα τον Ισραηλινό ερευνητή, καθ.Αμίκαμ Ναχμάνι, με τίτλο «Ισραήλ , Τουρκία και Ελλάδα, Ταραγμένες σχέσεις στην Ανατολική Μεσόγειο (πρωτότυπος τίτλος.»Israel, Turkey and Greece: Uneasyrelationin the Middle EASTE, Frank Casa, 1987) και στις σελίδες 260-264 αναγράφεται ότι Ισραηλινός διπλωματικός στην Αθήνα το 1956 ανέφερε στην Κυβέρνησή του, ότι οι ελληνικές κυβερνήσεις δεν είχαν το θάρρος να πείσουν τον λαό να παραιτηθεί από το αίτημα της Ένωσης. Αυτό θα συμβεί όταν τα πράγματα βελτιωθούν και μια άλλη κυβέρνηση «ελεύθερη από αυτά»[σ.σ. δηλαδή;] θα παρατούσε το κυπριακό……
Τι έκανε η χούντα στο Κυπριακό μόλις επιβλήθηκε;
Έντρομη μετά την τουρκική προβοκάτσια στην Κοφίνου Κύπρου τον Νοέμβριο του 1967, υπέκυψε στις απαιτήσεις της Τουρκίας και απέσυρε την Ελληνική Μεραρχία και έτσι η Κύπρος έμεινε γυμνή στην άμυνα της…
Αυτό το έγκλημα της απόσυρσης της Ελληνικής Μεραρχίας μας δίνει και ένα καλό μάθημα για τις σημερινές πιέσεις της Τουρκίας για την αποστρατικοποίηση των Νήσων του Αιγαίου..Πρότεινε, με περίσσευμα ευήθειας Ελληνοτουρκική συνομοσπονδία και τέλος διέπραξε το προδοτικό και βλακώδες πραξικόπημα του Ιουλίου του 1974 που έδωσε αφορμή για την από καιρού προετοιμαζόμενη απόβαση της Τουρκίας,
Και φτάνουμε στο καθαυτό στρατιωτικό σκέλος, από το πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου 1974 και μετά.
- Το πραξικόπημα οργανώθηκε και διατάχθηκε από την Αθήνα και υλοποιήθηκε στην Κύπρο, από μερίδα μυημένων Ελλήνων αξιωματικών και ακολούθησαν συμπαθούντα τη χούντα μέλη της ΕΟΚΑ Β’. Ο μέχρι την 13η Ιουλίου 1974 αρχηγός του ΓΕΕΦ [Εθνικής Κυπριακής Φρουράς ], στρατηγός Ντενίσης , απομακρύνθηκε μαζί με το τότε πρέσβη της Ελλάδος στην Κύπρο Λαγάκο, ευσχήμως από την Κύπρο και ανέλαβε ο πιστός στη χούντα υποδιοικητής του ΓΕΕΦ , Ταξίαρχος Γεωργίτσης, ενώ εστάλησαν και από την Αθήνα επιτηρητές του..
- Το χουντικό καθεστώς της Αθήνας είχε αγνοήσει και εντός του καθεστώτος αντίθετες φωνές για τις επιπτώσεις του πραξικοπήματος (βλέπε και βιβλίο Αλέξη Παπαχελά « Ένα σκοτεινό δωμάτιο 1967-1974»/Μεταίχμιο/2021)
- Ο Πρόεδρος της Κύπρου Αρχιεπίσκοπος Μακάριος, αγνόησε προειδοποιήσεις αναφορικά με πιθανότητες εκτροπής, αρνούμενος να δεχθεί ότι θα υπάρξει τέτοια παράνοια που θα έφερε τους Τούρκους στην Κύπρο.
- Το πραξικόπημα προσέφερε χρυσή ευκαιρία για την από μακρού σχεδιαζόμενη τουρκική εισβολή, μολονότι οι στρατιωτικές κινήσεις των Τούρκων προ και κατά την εισβολή δεν πρέπει να θεωρούνται επιτυχείς, για τον λόγο αυτόν στοιχειώδης ελληνική αντίσταση στην ακτή αποβάσεως θα είχε αποτρέψει της τουρκική ενέργεια…
- Το ηθικό του Κυπριακού Λαού, μεγάλο μέρος του οποίου κλήθηκε υπό τα όπλα, ήταν μειωμένο και οι πρώτες κινήσεις της στρατιωτικής ηγεσίας λίγο πριν και κατά την εκδήλωση της απόβασης ήταν σχεδόν παιδαριώδεις και υπό το κράτος του πανικού και στρατιωτικά απαράδεκτες. Η διστακτικότητα των εισβολέων, εάν αντιμετωπιζόταν στοιχειωδώς, θα είχε ως αποτέλεσμα την αποτυχία της απόβασης και απόβαση η οποία αποτυγχάνει, δεν επαναλαμβάνεται και είναι καταδικασμένη σε καταστροφή της.
- Κορυφαίο στοιχείο της σύγχυσης των εισβολέων είναι η βύθιση από τους ίδιους του πολεμικού τους πλοίου Κοτζά Τεπέ και, η προσβολή δυο άλλων, τα οποία για να προστατευτούν, κατέρριψαν δεκαεννέα τουρκικά αεροσκάφη.
- Κορυφαία δική μας τραγωδία η κατάρριψη από ελληνικά πυρά, ενός αεροσκάφους Νοράτλας, που μετέφερε Μοίρα καταδρομών στην Κύπρο, η οποία παρόλα αυτά συνετέλεσε στη συνέχεια να μην περιέλθει στους Τούρκους (τελικά παραδόθηκε στις δυνάμεις του ΟΗΕ)
- Η μόνη απολύτως αξιόμαχη ελληνική Μονάδα, η ΕΚΔΥΚ, όχι μόνον δεν χρησιμοποιήθηκε για την άμεση εξάλειψη του προγεφυρώματος, αλλά χρησιμοποιήθηκε κατατετμημένη και σε δευτερεύουσες και σημαντικά επικίνδυνες άνευ λόγου αποστολές. Παρ όλα αυτά καίτοι μειωμένης δυνάμεως επέφερε σημαντικές απώλειες στον εισβολέα που προσπάθησε λυσσωδώς να καταλάβει το στρατόπεδο της
- Η μη επάνδρωση της από το 1964 άριστα οχυρωμένης γραμμής άμυνας στις ακτές της Κερύνειας από το βράδυ τουλάχιστον της 19ης Ιουλίου όταν ακόμη και ραδιοφωνικά ήταν γνωστή η πορεία του αποβατικού τουρκικού στόλου είναι καθαρό στρατιωτικό έγκλημα.
- Ο πανικός στην Αθήνα της χουντικής ηγεσίας για ανάκληση της αποστολής, δυο υπερσύγχρονων υποβρυχίων, τα οποία θα έσπερναν τον πανικό στους Τούρκους και επίσης μη χρησιμοποίησης των μόλις παρεληφθέντων σύγχρονων αεροσκαφών Φάντομ αποτελεί ένα ακόμα στρατιωτικό έγκλημα.
- Μεγάλος επίσης τραγέλαφος παρατηρήθηκε στις Μονάδες Πυροβολικού της Κύπρου με πλέον τραγική εκείνης της Μοίρας του μη χουντικού Αντισυνταγματάρχη Καλμπουρτζή, η οποία λόγω εγκληματικής διαταγής της διοίκησης ουσιαστικά καταστράφηκε όταν συνελήφθη εξ απήνης από το τουρκικό Πεζικό..
- Οι επίστρατοι Κύπριοι, που κλήθηκαν υπό τα όπλα με ένα πανικόβλητο ανοικτό σήμα την ώρα της εισβολής, έσπευσαν να θυσιασθούν για την τιμή της Ελλάδας, ενώ είχαν να εκπαιδευτούν από την εποχή της απόλυσης τους
- Παρ όλες τις ανωτέρω τραγικές αδυναμίες υπήρξαν ηρωικές στιγμές αντιστάσεως και θυσιών με κυριότερη εκείνη του Πλοίαρχου Χανδρινού, ο οποίος με προσωπική του πρωτοβουλία έβαλε κατά των εισβολέων στην περιοχή της Πάφου
- Οι ηρωισμοί αυτοί είναι ακόμα πιο άξιοι και μας φέρνουν στο μυαλό τον καβαφικό στίχο «Και περισσότερη τιμή τους πρέπει γιατί γνώριζαν ότι στο τέλος οι Μήδοι θα περάσουν»
- Σημειώνω, τέλος ότι οι τουρκικές δυνάμεις έγραψαν στα παλιότερα των υποδημάτων τους και τις δυο εκεχειρίες, ιδίως την πρώτη, όπου αμέσως μετά την εφαρμογή της το απόγευμα της 22ας Ιουλίου συνέχισαν την επέκταση του προγεφυρώματος,των Αθηνών και της Λευκωσίας αρκούμενες να διαμαρτύρονται στον αναιμικό ΟΗΕ, ενώ στο διάστημα της αποβίβασαν στο προγεφύρωμα 40.000 στρατευμάτων με πλήρες αρματικό, πυροβολικό και λοιπό υλικό, των Αθηνών και της Λευκωσίας, αρκούμενες σε συναντήσεις στην Γενεύη και διαμαρτυρίες στον αναιμικό ΟΗΕ
Η Κύπρος όντως εγκαταλείφθηκε από την Αθήνα και στην δεύτερη φάση της εισβολής γιατί όπως είχε λεχθεί «ευρίσκετο μακράν», ενώ ο ίδιος ο πολύς Κίσινγκερ την παραμονή της β’ φάσης της εισβολής, το βράδυ της 12ης Αυγούστου, δήλωσε ανερυθρίαστα ότι «οι Τουρκοκύπριοι δεν έχουν εισέτι εξασφαλιστεί δίνοντας το σήμα στις χιλιάδες του τουρκικού στρατού, να συνεχίσουν το έργο τους ..όμως ακόμα και μετά τη δεύτερη κατάπαυση και εκεχειρία το εσπέρας της 16ης Αυγούστου οι Τούρκοι παραβίασαν σε δύο περιπτώσεις την εκεχειρία, γιατί είχαν πεισμώσει να καταλάβουν την Λευκωσία άνευ ευτυχώς αποτελέσματος.
Τιμή και δόξα στους ηρωικούς πεσόντες κάτω από τα τείχη πολεμώντας κατά των νέοβαρβάρων
Συμπέρασμα
– Στην καταστροφή της Κύπρου φτάσαμε με δικά μας διαχρονικά πολιτικά λάθη ενδοτισμού τα οποία συμπληρώθηκαν με εγκληματικά πολιτικά και στρατιωτικά της χούντας του 1967, Το ότι οι μεν πρωταίτιοι τιμωρήθηκαν για το πραξικόπημα του 1967, αλλά ουδείς για την καταστροφή της Κύπρου αποτελεί όνειδος
– Η σημερινή Δημοκρατία μας πρέπει να αποβάλει αμέσως την μακαριότητα του ενδοτισμού έναντι της Τουρκίας και μέσα στα φόρα τα οποία ανήκει να πιέσει για να τιθασευτεί η αμαρτωλή γειτόνων και να μην βαυκαλιζόμαστε με συμφωνίες φιλίας Αθηνών την στιγμή που η ίδια η Τουρκία μας υπενθυμίζει καθημερινώς ότι τις περιφρονεί
– Η άμεση ενίσχυση της αμυντικής ισχύος τόσον στην Κύπρο όσο και εδώ είναι εκ των ων ουκ άνευ
– Τεράστια σημασία έχει η ενημέρωση του Λαού και η ενίσχυση του ηθικού του γιατί το γε νυν έχον και μόλις οι διεθνείς περιστάσεις το επιτρέψουν η Τουρκία θα γίνει περισσότερο επιθετική, εκτός αν πεισθεί ότι είμαστε αποφασισμένοι και έτοιμοι και στρατιωτικός και διπλωματικός να την περιορίσουμε όταν παραβιάζει κατάφωρα το δίκαιον
– Η διπλωματική και η στρατιωτική μας υπηρεσία γνωρίζει άριστα αυτά τα θέματα και η πολιτική μας ελίτ πρέπει να τις ακούει και να τις ενισχύει
[** Βλέπε και James H. Barron /Ο Άνθρωπος Κλειδί /Ηλίας Δημητρακόπουλος / ο αγώνας του για την δημοκρατία από την κατοχή και τα ταραγμένα χρόνια της δικτατορίας μέχρι και μετά την Μεταπολίτευση /Κάκτος 2022.
Ποιος είναι ο Δημήτριος Αλευρομάγειρος
Ο Δημήτρης Αλευρομάγειρος (γεν. το 1940) είναι αντιστράτηγος εν αποστρατεία του Ελληνικού Στρατού, επίτιμος Γενικός Επιθεωρητής Στρατού.
Τον Απρίλιο του 1964 κατήλθε στην Κύπρο – μεταξύ των πρώτων εθελοντών Αξιωματικών – και έλαβε μέρος στην εκπαίδευση των Κυπρίων εθελοντών εθνοφρουρών της Ακανθού Αμμοχώστου και στη συνέχεια ως διοικητής λόχου του 206 Τάγματος Πεζικού έλαβε μέρος στις πολεμικές επιχειρήσεις της Μανσούρας τον Αύγουστο του 1964.
Ως υπολοχαγός τον Ιανουάριο του 1967 κατήγγειλε στον μέραρχο του, διοικητή της VIης Μεραρχίας Κιλκίς, υποστράτηγο Ανδρέα Βαρδουλάκη, το σχεδιαζόμενο πραξικόπημα του Απριλίου του 1967, όπως κατατέθηκε από τον ίδιο τον στρατηγό στη δίκη των πρωταιτίων. Για την πράξη του αυτή το Απριλιανό δικτατορικό καθεστώς τον έθεσε εκτός στρατεύματος επί 6 μήνες από τον Οκτώβριο 1967 έως τον Απρίλιο του 1968 και του στέρησε το δικαίωμα να προαχθεί κατ’ εκλογήν στο βαθμό του ταγματάρχη.
Το 1974 έλαβε μέρος στην αντίσταση κατά των Τούρκων εισβολέων ως διοικητής του 336 Τάγματος [αποτελούμενο εξ’ ολοκλήρου από Κυπρίους Εθνοφρουρούς] στην Πράσινη Γραμμή Λευκωσίας [από περιοχή ΕΛΔΥΚ μέχρι της οδού Λήδρας ] η οποία και διατηρήθηκε ανέπαφος. Τη δράση του αυτή εξύμνησε ο ελληνικός και κυπριακός Τύπος και έγινε ένας από τους ήρωες εκείνης της περιόδου, ενώ ανακηρύχθηκε επίτιμος δημότης του Δήμου Έγκωμης Λευκωσίας, για τις προσφερθείσες υπηρεσίες του στη διάσωση της Λευκωσίας από τους εισβολείς.
Από το 1987 έως το 1990 υπηρετεί στην Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων ως διοικητής Συντάγματος Ευελπίδων και διευθυντής σπουδών, θέση στην οποία τον βρίσκει η αποστρατεία τον Ιούνιο του 1990 με το βαθμό του ταξίαρχου. Με απόφαση του ΚΥΣΕΑ επανέρχεται στο στράτευμα τον Δεκέμβριο του 1993, προάγεται σε αντιστράτηγο και τοποθετείται Α’ υπαρχηγός του Γενικού Επιτελείου Στρατού.
Το 1995 αναλαμβάνει τη διοίκηση της Στρατιωτικής Διοίκησης Αθηνών (ΣΔΑ) και το 1996 τοποθετείται γενικός επιθεωρητής Στρατού. Αποστρατεύεται ευδοκίμως τον Μάρτιο του 1997 και του απονέμεται ο τίτλος του επίτιμου γενικού επιθεωρητού Στρατού.
Επιμέλεια Α.Μ. Σαββίδου
Κάντε το πρώτο σχόλιο