Μέσα σε όλα τα μαγικά που έχει να προσφέρει αυτός ο ευλογημένος τόπος σε επίπεδο φυσικής ομορφιάς υπάρχει και τούτο: λίμνες στις κορφές ή σε δύσβατες πλαγιές βουνών ακόμα και σε υψόμετρα που υπερβαίνουν τα 2.300 μέτρα.
Είναι οι περίφημες Δρακολίμνες, που σχηματίζονται στα βουνά της Ηπείρου και θαρρείς ότι τρύπωσαν εκεί «ετσιθελικά», ακανόνιστα – εξού όμως και η σπάνια ομορφιά – με το υπόλοιπο τοπίο. Η επιστήμη τις θεωρεί γεωλογικό φαινόμενο, ενώ η παράδοση κατοικίες δράκων που μάχονταν μεταξύ τους, διότι κάπως έπρεπε να δικαιολογηθεί η δημιουργία τους σε αυτά τα ύψη και σε αυτές τις αλπικές περιοχές.
Κάποιες από τις λίμνες κρατούν το νερό όλο το χρόνο και άλλες μόνο την άνοιξη. Το καλοκαίρι ή το φθινόπωρο χάνονται, αναμένοντας τις βροχές και τα χιόνια του χειμώνα για να «αναγεννηθούν». Γεμάτες με δοξασίες και μύθους για παράξενα πλάσματα, κοσμούν σαν γαλάζια στολίδια το πράσινο και ενίοτε λευκό των αλπικών λιβαδιών, δημιουργώντας συγκλονιστικά τοπία. Μεγαλοπρεπή απομεινάρια των παγετώνων, αποτελούν ανεκτίμητα αντικείμενα μελέτης για τους επιστήμονες και τόπο «προσκυνήματος» για τους φυσιολάτρες, με την επισκεψιμότητα εκεί να έχει αυξηθεί κατακόρυφα τα τελευταία χρόνια.
Κάποιοι απ’ αυτούς παίρνουν… όρκο ότι το μοναδικό γυμνό σκηνικό με τα καταπράσινα αλπικά λιβάδια και τις εντυπωσιακές κορυφές αποτελεί ένα από τα μαγευτικότερα της χώρας.
Γνωστότερες αλπικές λίμνες – λέγονται κι έτσι – είναι της Τύμφης, του Σμόλικα, η Γκιστόβα του Γράμμου, οι Φλέγκες στο Μαυροβούνι και η Βερλίγκα στον Λάκμο, κοντά στις πηγές του Αχελώου.
Οι αλπικές λίμνες συγκροτούν μοναδικά οικοσυστήματα, καθώς βρίσκονται σε περιοχές με μοναδική και ευαίσθητη οικολογική ισορροπία, που προκύπτει από τα λιγοστά θρεπτικά συστατικά και την έντονη διακύμανση στην ένταση της ηλιακής ακτινοβολίας κατά τους καλοκαιρινούς και χειμερινούς μήνες.
Η ορνιθοπανίδα γύρω από τις δρακολίμνες περιλαμβάνει πολλά σπάνια είδη των αλπικών περιοχών. Αλλά το πιο εντυπωσιακό και αλλόκοτο είναι ένα ιδιαίτερο είδος αμφίβιας σαύρας, που είναι ευρέως γνωστή ως Αλπικός Τρίτωνας. Το αμφίβιο, που ζει αποκλειστικά σε μεγάλου υψόμετρου υδροβιότοπους, είναι δεινός κολυμβητής αλλά βαδίζει και εκτός νερού. Έχει μήκος περίπου 10 εκατοστά, το χρώμα της ράχης του είναι γκρίζο – καστανόμαυρο (ή μπλε στα αρσενικά κατά την περίοδο της αναπαραγωγής) και το κάτω μέρος του σώματός του πορτοκαλί! Υπολογίζεται ότι προέρχεται από την εποχή των Δεινοσαύρων και τα χαρακτηριστικά του θυμίζουν μικρούς δράκους. Οι ντόπιοι το αποκαλούν «ψάρι με πόδια», όχι τόσο εύστοχα πάντως, καθώς η όψη του είναι δρακόμορφη!
Ο Αλπικός Τρίτωνας έχει ως κύρια τροφή του τα ασπόνδυλα υδρόβια όντα, σκουλήκια, σαλιγκάρια, καθώς και προνύμφες βατράχων ή φρύνων. Τα ενήλικα τρέφονται στον πυθμένα ενώ οι προνύμφες σε όλη τη στήλη του νερού. Σε συνθήκες αυξημένης πληθυσμιακής πυκνότητας έχει παρατηρηθεί ωοφαγία και κανιβαλισμός. Στην Ελλάδα συγκαταλέγεται στις απειλούμενες με εξαφάνιση μορφές ζώων και γι’ αυτό προστατεύεται από τη νομοθεσία.
Και τι πιο ταιριαστό μέρος για να ζει από τις Δρακολίμνες. Τις μοναδικές περιοχές δηλαδή της χώρας που σε επίπεδο χλωρίδας συνδέονται με την εποχή των παγετώνων και πανίδας με αυτή των δεινοσαύρων…
Η Δρακόλιμνη της Αετομηλίτσας
Η Δρακόλιμνη ή λίμνη «Γκρτσα» βρίσκεται πάνω από το χωριό Αετομηλίτσα. Πρόκειται για μια ακόμη αλπική λίμνη στην περιοχή του Γράμμου, σίγουρα όχι τόσο γνωστή όσο αυτή της Γκιστόβας. Το όνομα της «Γκρτσα» στα βλάχικα σημαίνει σαθρό, κάτι που σπάει, υποχωρεί και μάλλον πήρε το όνομα της εξαιτίας της σαθρότητας της όλης περιοχής όπου βρίσκεται.
Η λίμνη «Γκρτσα» κρατάει το νερό της όλες τις εποχές του χρόνου και όπως συμβαίνει με πολλές αλπικές λίμνες αναφέρεται και αυτή ως «Δρακόλιμνη» αφού σύμφωνα με την παράδοση της περιοχής η δημιουργία της οφείλεται σε κάποιο δράκο που ζούσε εκεί.
Δύο όμορφες ιστορίες για την δημιουργία της λίμνης «Γκρτσα» ή αλλιώς της δρακόλιμνης της Αετομηλίτσας καταγράφονται στην σελίδα http://www.pemptousia.gr. Από εκεί τις μεταφέρουμε:
«Το χωριό Αετομηλίτσα, στα βλάχικα Ντέντσκο, που σημαίνει προσήλιο, είναι κτισμένο σε υψόμετρο 1430μ. με μεσημβρινή (προσήλια) έκθεση και απέχει 61 χλμ. από την Κόνιτσα. Στο όμορφο αυτό χωριό είχαμε την ευκαιρία να ακούσουμε για δυο ακόμη Δρακόλιμνες που υπάρχουν στον Γράμμο. Η μια από αυτές είναι αρκετά κοντά στο χωριό και είναι πολύ μικρή, ενώ η άλλη είναι αρκετά πιο μακριά και είναι μεγαλύτερη. Μια όμορφη ιστορία συνοδεύει την δημιουργία των δυο αυτών δρακόλιμνων.
Πολύ παλιά στο χωριό υπήρχε ένας δράκος, ο οποίος παρά την φοβερή του όψη ήταν καλόκαρδος και μόνο καλό έκανε στους κατοίκους. Παρόλα αυτά όμως αυτοί αποφάσισαν να τον διώξουν. Έτσι λοιπόν με ξύλα, πέτρες και με πολλή φασαρία κατορθώνουν να τον οδηγήσουν μακριά από το χωριό, ψηλά προς τις κορυφές του Γράμμου. Ο δράκος πικραμένος, διωγμένος βάναυσα από τους ανθρώπους, που τόσο αγαπούσε, παρακάλεσε λίγο να ξεκουραστεί και εκεί πάνω από το αγαπημένο του χωριό έβγαλε ένα δάκρυ που αποτέλεσε την πρώτη μικρή Δρακόλιμνη. Οι άνθρωποι όμως δεν συγκινήθηκαν καθόλου και συνέχισαν να τον διώχνουν έως ότου πολύ πιο πάνω, εκεί απ’ όπου ο δράκος δεν θα μπορούσε πλέον να αντικρίσει ποτέ πια το χωριό, παρακάλεσε να σταματήσει για λίγο και εκεί είναι που έβγαλε ένα ακόμη πιο μεγάλο αυτή την φορά δάκρυ. Είναι αυτό που αποτελεί από τότε την μεγαλύτερη Δρακόλιμνη πολύ πάνω και μακριά από το χωριό……
…..Κατά άλλη παράδοση που ακούσαμε στην Αετομηλίτσα, στην Δρακόλιμνη κατοικούσε ένα τεράστιο κριάρι που προστάτευε το χωριό από τις κατολισθήσεις αυτές. Κάτοικοι όμως από το χωριό Γράμμοστα, στην πίσω πλευρά του Γράμμου, για να προστατεύσουν τον δικό τους τόπο από τις κατολισθήσεις έκλεψαν το κριάρι από την Δρακόλιμνη και το πήγαν στο δικό τους μέρος.
Είναι χαρακτηριστικό ότι και οι δυο παραδόσεις αναφέρονται σε καλό και όχι σε κακό στοιχείο. Το άδολο, ανόθευτο πνεύμα των κατοίκων της περιοχής προσπαθούσε να συνδέσει και να εξηγήσει με υπερφυσικές δυνάμεις και φανταστικές ιστορίες τα καθαρά φυσικά αίτια των κατολισθήσεων που συνδέονται με την ποιότητα των εδαφών, την διαδρομή των υδάτων, την έλλειψη φυτικής (δασικής) κάλυψης λόγω υπέρμετρης βοσκήσεως κ.ά. στην περιοχή».
Κάντε το πρώτο σχόλιο