Η Θεά Νίκη, το Καλλιμάρμαρο και κάπου ψηλά ο Παρθενώνας, δεσπόζουν στην μια πλευρά των μεταλλίων όλων των χρωμάτων στους ολυμπιακούς του Παρισιού. Φυσικά το σχέδιο τιμά την χώρα όπου γεννήθηκαν οι Ολυμπιακοί, απλά φέτος το Παρίσι ζήτησε σε μια γωνιά των μεταλλίων να βάλει και τον Πύργο του Άιφελ. Πώς σχεδιάστηκαν όμως τα ολυμπιακά μετάλλια; Και φυσικά το σχέδιο της μιας πλευράς είναι το ίδιο πάντα σε κάθε χώρα…σε όλους τους ολυμπιακούς.
Το προηγούμενο μετάλλιο των Ολυμπιακών Αγώνων είχε κάποια «ιστορικά» λάθη. Η Ελληνική Επιτροπή θέλησε να το διορθώσει με αφορμή τη διοργάνωση των Αγώνων στην Ελλάδα. Μέχρι τότε απεικονιζόταν το Κολοσσαίο –που δεν σχετιζόταν με τους Ολυμπιακούς Αγώνες–, ενώ η θεά Νίκη καθόταν σε βράχο – κι αυτό ήταν λάθος.
Ο αρχικός προγραμματισμός ήταν το μετάλλιο να σχεδιαστεί μόνο για τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας το 2004. Στη συνέχεια θα άλλαζε ξανά. Ωστόσο η Διεθνής Ολυμπιακή Επιτροπή έκανε δεκτή την πρόταση της Οργανωτικής Επιτροπής και το σχέδιό μου παραμένει μέχρι και σήμερα στην μπροστινή πλευρά του μεταλλίου. Κάθε χώρα έχει δικαίωμα να αλλάξει την πίσω πλευρά με βάση τη δική της κουλτούρα και πολιτισμό.
Το 2003 η Διεθνής Ολυμπιακή Επιτροπή (ΔΟΕ) προκήρυξε διεθνή διαγωνισμό για να αντικαταστήσει, για πρώτη φορά μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1928, το σχέδιο του Τζουζέπε Κασιόλι στα μετάλλια των Αγώνων.
Η διακεκριμένη σχεδιάστρια κοσμημάτων Έλενα Βότση αφηγήθηκε στο ShortStoriesπως εκείνη τη χρονιά του 2003 επανασχεδίασε το μετάλλιο των Ολυμπιακών Αγώνων και το σχέδιο της κοσμεί ως σήμερα τα ολυμπιακά μετάλλια. Η ίδια περιγράφει πώς έγινε αυτό. «Το 2003 η Διεθνής Ολυμπιακή Επιτροπή (ΔΟΕ) προκήρυξε διεθνή διαγωνισμό για να αντικαταστήσει, για πρώτη φορά μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1928, το σχέδιο του ΤζουζέπεΚασιόλι στα μετάλλια των Αγώνων» θυμάται. «Προσωπικά δεν γνώριζα τίποτε. Ώσπου μια μέρα έφτασε ένας φάκελος από τη ΔΟΕ στο κατάστημά μου. Αναρωτιόμουν πώς με βρήκαν, τι με θέλουν ή τι μπορεί να έχω κάνει…»και συνεχίζει «στην επιστολή τους μου ζητούσαν να λάβω μέρος στον διαγωνισμό για τον επανασχεδιασμό του μεταλλείου των Ολυμπιακών Αγώνων. Απαράβατος όρος για να συμμετάσχω ήταν ότι δεν έπρεπε να μιλήσω πουθενά γι’ αυτό. Έμεινα λοιπόν μόνη με το άγχος μου. Δεν μπορούσα να το μοιραστώ με κανέναν κοντινό μου άνθρωπο. Σκεφτόμουν μάλιστα ότι δεν θέλω να το κάνω, αφού έτσι κι αλλιώς δεν πίστευα ότι υπήρχε περίπτωση να επιλεγεί το δικό μου σχέδιο. Οπότε γιατί να περάσω άδικα αυτή την αγχωτική διαδικασία; Το ξανασκέφτηκα ωστόσο πιο ψύχραιμα και είπα: Γιατί όχι; Ας το δοκιμάσω».
Η Έλενα Βότση πήγε στην Ύδρα, κλείστηκε στο σπίτι της, διάβασε πολύ και σχεδίασε. Τελικά κατέληξε στην αρχική ιδέα με το Καλλιμάρμαρο, την Θεά Νίκη και τον Παρθενώνα. Έπρεπε να κατατεθεί μια και μοναδική πρόταση και για την ίδια αυτό ήταν δύσκολο. «Παρέδωσα το σχέδιο και ξέχασα» δηλώνει η ίδια. «Στο μυαλό μου είχα αποκλείσει εντελώς το ενδεχόμενο να κερδίσω τον διαγωνισμό. Παρά ταύτα με κάλεσαν να μιλήσω με μια ειδική επιτροπή αρκετές φορές. Δεν μπορούσα να καταλάβω ότι ήμουν στις τελικές τους επιλογές. Όταν τελικά βγήκαν τα αποτελέσματα και επέλεξαν το δικό μου σχέδιο, ένιωθα σαν να μη συμβαίνει σ’ εμένα όλο αυτό. Δεν είχα καταλάβει το μέγεθος της σημαντικότητας εκείνης της στιγμής. Το ίδιο απόγευμα της ημέρας που μου ανακοίνωσαν ότι διάλεξαν το δικό μου σχέδιο για το μετάλλιο έμαθα επίσης ότι ήμουν έγκυος στον γιο μου Νικόλα. Ήταν μια συγκλονιστική ημέρα…»
Στο κατάστημά της κ. Βότση στην Ύδρα υπάρχει το μετάλλιο σε μια προθήκη και τα μικρά παιδιά που έρχονται ρωτάνε με περιέργεια εάν το κέρδισε κάποιος εκεί. Τους αφηγούνται την ιστορία του και ξεκλειδώνουν την προθήκη –μόνο για τα παιδιά– για να τους δώσουν το μετάλλιο. Ο ενθουσιασμός τους είναι απερίγραπτος όταν αντιλαμβάνονται ότι κρατούν ένα ολυμπιακό μετάλλιο στα χέρια τους.
Ο καθένας μας άλλωστε μπορεί να είναι «νικητής». Με ή χωρίς μετάλλιο…
Πηγή: shortstories.gr
Κάντε το πρώτο σχόλιο