Εκείνο το βράδυ στην Ελλάδα, είχε δοθεί εντολή συσκότισης γιατί υπήρχε πιθανότητα ο πόλεμο να επεκταθεί και στην χώρα μας. Η αστυνομία είχε δώσει εντολή να μπούνε κουβέρτες στα παράθυρα ώστε να μην υπάρχει το ελάχιστο φως, μιας και η πληροφορία μιλούσε για εμπλοκή και της Ελλάδας στην εισβολή της Τουρκίας στη Κύπρο. Τα νέα μαθαίνονταν από ξένους ραδιοφωνικούς σταθμούς, εφόσον στην Ελλάδα του Παπαδόπουλου δεν υπήρχε ενημέρωση για το τι γινόταν μέσα στη χώρα…
Σήμερα 50 χρόνια μετά, το νησί της Κύπρου παραμένει υπό τουρκική κατοχή στο μισό της έδαφος και οι κάτοικοι των κατεχόμενων περιοχών είναι πρόσφυγες στη χώρα τους. Γύρω στις 150.000 άνθρωποι (πάνω από το ένα τέταρτο του συνολικού πληθυσμού και το ένα τρίτο των ελληνόφωνων Κυπρίων) προσφυγοποιήθηκαν. Ένα χρόνο αργότερα, 60.000 περίπου Τουρκοκύπριοι, μετακινήθηκαν από τις ελεύθερες νότιες περιοχές, στις ελεγχόμενες από τις τουρκικές δυνάμεις βόρειες περιοχές.
Το 1983, ανακηρύχθηκε η Τουρκική Δημοκρατία Βόρειας Κύπρου, αναγνωρισμένη μόνο από την Τουρκία. Η διεθνής κοινότητα θεωρεί τα εδάφη της ΤΔΒΚ ως κατεχόμενη από τις τουρκικές δυνάμεις περιοχή της Δημοκρατίας της Κύπρου. Η κατοχή εξακολουθεί να θεωρείται παράνομη, ενώ οι συνομιλίες για λύση του Κυπριακού ζητήματος συνεχίζονται.
Η Τουρκική εισβολή στην Κύπρο το 1974[15] (τουρκικά: Kıbrıs Barış Harekâtı, κ. γρ. Επιχείρηση ειρήνευσης Κύπρου, Επιχείρηση ειρήνευσης Κύπρου ή τουρκικά: Attila Harekâtı, Επιχείρηση Αττίλας) ήταν τουρκική στρατιωτική εισβολή στην Κυπριακή Δημοκρατία. Ξεκίνησε στις 20 Ιουλίου 1974, πέντε μέρες μετά το πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου με αποβατικές και αεροπορικές επιχειρήσεις…
Η κυβέρνηση των γειτόνων υποστήριζε και υποστηρίζει μέχρι σήμερα πως η επιχείρηση αποτελεί ειρηνευτική επέμβαση νομιμοποιημένη από το άρθρο 4 της Συνθήκης Εγγυήσεων (συμφωνίες Ζυρίχης-Λονδίνου). Τόσο τα Ηνωμένα Έθνη όσο και το Συμβούλιο της Ευρώπης αναφέρουν το αποτέλεσμα της εισβολής ως παράνομη στρατιωτική κατοχή.
Το πραξικόπημα στην Κύπρο διατάχθηκε από τη Χούντα των Αθηνών και πραγματοποιήθηκε από την κυπριακή Εθνική Φρουρά σε συνεργασία με την οργάνωση ΕΟΚΑ Β΄. Το πραξικόπημα ανέτρεψε τον πρόεδρο Αρχιεπίσκοπο Μακάριο και στόχος του ήταν η ένωση του νησιού με την Ελλάδα. Ο τοποθετημένος από τους πραξικοπηματίες νέος Πρόεδρος, Νίκος Σαμψών, ανακήρυξε την Ελληνική Δημοκρατία της Κύπρου.
Στις 20 Ιουλίου, η Τουρκία εισέβαλε στο νησί, προφασιζόμενη το άρθρο 4 της Συνθήκης Εγγυήσεων. Οι τούρκικες δυνάμεις εντός τριών ημερών κατέλαβαν αρχικά το 3% από το βόρειο κομμάτι του νησιού με τη γνωστή επιχείρηση («Αττίλα 1») και συγκεκριμένα την Κερύνεια και την περιοχή γύρω από την πόλη. Στις 23 Ιουλίου κηρύχθηκε εκεχειρία και τόσο η Χούντα των Αθηνών όσο και η πραξικοπηματική κυβέρνηση της Κύπρου κατέρρευσαν. Ακολούθησαν δύο γύροι διαβουλεύσεων στη Γενεύη μεταξύ των εμπλεκόμενων χωρών, στις οποίες η Τουρκία ζητούσε ομοσπονδιακή λύση, ανταλλαγή πληθυσμού και το 34% των εδαφών της Κύπρου να ελέγχεται από τους Τουρκοκύπριους. Στις 14 Αυγούστου, οι συνομιλίες της Γενεύης κατέρρευσαν και μόλις 1 ώρα μετά η Τουρκία ξεκίνησε δεύτερη επιχείρηση («Αττίλας ΙΙ»), κατά την οποία μέσα σε 3 ημέρες κατέλαβε το 36,2% του νησιού και εκτόπισε 120 χιλιάδες Ελληνοκύπριους (άλλες 20 χιλιάδες παρέμειναν εγκλωβισμένοι), ενώ συνολικά σκοτώθηκαν περίπου 3 χιλιάδες ελληνόφωνοι Κύπριοι.
Η Ιστορία της Κύπρου κρύβει πολλούς αγώνες
Το νησί της Κύπρου, αφού γνώρισε πολλούς κατακτητές, κυριεύθηκε τελικά από τους Οθωμανούς Τούρκους. Το 1878 η Τουρκία παραχώρησε την Κύπρο στη Βρετανία, που την διοίκησε ως αποικία της. Ωστόσο, οι Ελληνοκύπριοι δεν έπαψαν να επιθυμούν την ελευθερία τους και να αγωνίζονται για την ένωση του νησιού με την Ελλάδα.
Μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου τόσο οι Κύπριοι όσο και οι ελληνικές Κυβερνήσεις άρχισαν να ζητούν επιτακτικά την ένωση, οργανώνοντας διαμαρτυρίες και συλλαλητήρια και προσφεύγοντας ακόμη και στον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών (Ο.Η.Ε.). Ηγέτης του κυπριακού αγώνα ήταν ο αρχιεπίσκοπος του νησιού Μακάριος.
Για ν’ απαλλαγούν από τη βρετανική κυριαρχία, οι Κύπριοι ξεκίνησαν ένοπλο απελευθερωτικό αγώνα. Το 1955 ανέλαβε στρατιωτική και πολιτική δράση η Εθνική Οργάνωση Κυπρίων Αγωνιστών (Ε.Ο.Κ.Α.), με αρχηγό τον απόστρατο αξιωματικό του ελληνικού στρατού Γεώργιο Γρίβα (Διγενή), έχοντας τη συναίνεση του Μακαρίου. Αντιδρώντας, το ίδιο έτος οι Τούρκοι λεηλάτησαν και κατέστρεψαν στην Κωνσταντινούπολη χιλιάδες ελληνικά καταστήματα και δεκάδες εκκλησίες (Σεπτεμβριανά).
Η δράση της Ε.Ο.Κ.Α. αλλά και η γενικευμένη ταραχή ανάγκασαν τους Βρετανούς να αποδεχθούν την ανεξαρτησία της Κύπρου, με την προϋπόθεση να δημιουργήσουν δύο στρατιωτικές βάσεις στο νησί. Το 1960 η Κύπρος κηρύχθηκε ανεξάρτητη με τις συμφωνίες της Ζυρίχης και του Λονδίνου, ενώ η Ελλάδα και η Τουρκία είχαν το δικαίωμα να διατηρούν εκεί μικρές μονάδες στρατού. Πρώτος Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας εκλέχθηκε ο αρχιεπίσκοπος Μακάριος.
Τα προβλήματα έμελλε να συνεχιστούν, καθώς οι Τουρκοκύπριοι, αν και μειοψηφία στο νησί, ζητούσαν όλο και μεγαλύτερα προνόμια. Το 1963 ξέσπασαν ταραχές ανάμεσα στις δύο κοινότητες. Κλήθηκαν τότε στην Κύπρο στρατιώτες του Ο.Η.Ε., οι οποίοι παρέμειναν έκτοτε επί τόπου, χωρίς όμως να κατορθώσουν να βάλουν τέλος στις συγκρούσεις.
Το 1967 ανακλήθηκε από την Κύπρο, με εντολή της δικτατορίας των Αθηνών, η ελληνική μεραρχία που είχε σταλεί στη Μεγαλόνησο από την κυβέρνηση Παπανδρέου. Οι σχέσεις του Μακαρίου με τους δικτάτορες μοιραία επιδεινώθηκαν. Το 1974 η ελληνική χούντα ανέτρεψε με πραξικόπημα τον Μακάριο. Αμέσως μετά τουρκικά στρατεύματα, με το πρόσχημα της προστασίας της τουρκικής μειονότητας, εισέβαλαν στο νησί και κατέλαβαν το βόρειο τμήμα του (σχέδιο Αττίλας). Η Εθνική Φρουρά της Κύπρου αντιστάθηκε στη στρατιωτική μηχανή της Τουρκίας, δίνοντας σκληρές μάχες και προσμετρώντας στο τέλος πληθώρα νεκρών, τραυματιών και αγνοουμένων.
Οι Τούρκοι κατέλαβαν το 37% της Κύπρου εκδιώκοντας τους Ελληνοκύπριους, που κατέφυγαν στο ελεύθερο τμήμα του νησιού για να σωθούν. Ταυτόχρονα, μετέφεραν εποίκους από την Τουρκία προς μόνιμη εγκατάσταση, αλλοιώνοντας έτσι την πληθυσμιακή σύνθεση του νησιού. Στα εδάφη που κυρίευσαν, σχημάτισαν ένα τουρκοκυπριακό ψευδοκράτος, το οποίο όμως δεν αναγνωρίστηκε από τη διεθνή Κοινότητα.
Η Δημοκρατία της Κύπρου εντάχθηκε επίσημα στην Ευρωπαϊκή Ένωση την 1η Μαΐου 2004. Η κατοχή μεγάλου τμήματος της Κύπρου από τον τουρκικό στρατό συνεχίζεται, παρά την καταδίκη της από τον Ο.Η.Ε. και άλλους διεθνείς οργανισμούς.
Λευκωσία: η τελευταία διαιρεμένη πρωτεύουσα της Ευρώπης
Η πρωτεύουσα της Κύπρου, Λευκωσία, αποτελεί την μόνη πόλη της Ευρώπης που εξακολουθεί να είναι διαιρεμένη. Η αποκαλούμενη «Πράσινη Γραμμή» χωρίζει ήδη από το 1964 το ελληνοκυπριακό από το τουρκοκυπριακό κομμάτι της πόλης και επιβλέπεται από στρατιώτες του Ο.Η.Ε. Η διατήρησή της αποτελεί μία ακόμη από τις αρνητικές συνέπειες της τουρκικής κατοχής του νησιού, αλλά και παραβίαση κάθε έννοιας δικαίου.
Φέτος συμπληρώνονται 50 χρόνια κατοχής από την εισβολή στην Κύπρο.
Είναι χαρακτηριστικό ότι πολλοί μιλούν για προδοσία στην υπόθεση της Κύπρου. Ένα προμελετημένο έγκλημα με χιλιάδες νεκρούς και ακόμη περισσότερες χιλιάδες αγνοούμενους. Τι έγινε αλήθεια το 1974 στην Μεγαλόνησο;
Γιατί δεν μνημονεύει κανείς τι βίωσαν οι φαντάροι που βρέθηκαν εκεί κατά το πραξικόπημα ενάντια στον Μακάριο κι αμέσως μετά, κατά την τουρκική εισβολή;
Το 2024 είναι και πρώτη χρονιά που ένα τηλεοπτικό σήριαλ αγγίζει με πολύ πόνο αυτή την τραγική ιστορία. Μια ιστορία που δεν έχει λυθεί ακόμη και αποτελεί μια πληγή στην καρδιά της Ευρώπης. Η τότε ΚΥΠ γνώριζε τα πάντα για την εισβολή των Τούρκων στην Κύπρο, τον Ιούλιο του 1974, και αν ήθελε η ελληνική ηγεσία, οι Τούρκοι θα πάθαιναν πανωλεθρία. Το σχέδιο όμως ήταν άλλο. Για πολλά χρόνια το θέμα Κύπρος ήταν κάτω από το χαλί. Εκατοντάδες παιδιά στρατιώτες από την Ελλάδα κλήθηκαν να πολεμήσουν χωρίς να γνωρίζουν ότι η χούντα δεν ήθελε στην πραγματικότητα να προστατεύσει το νησί. Πολλά από αυτά τα παιδιά σκοτώθηκαν τις πρώτες ημέρες και μόλις πρόσφατα (με μια σημαντική πρωτοβουλία του πρώην υπουργού Εξωτερικών Νίκου Κοτζιά) από το 2017 τα οστά τους επιτράπηκε να επιστρέφουν στους τόπους όπου κατάγονταν για να ταφούν.
50 χρόνια από την τουρκική εισβολή στην Κύπρο
Εκείνο το καλοκαίρι του 1974 ο χρόνος παγώνει για πάντα στην Αμμόχωστο, στην Κερύνεια, στην Κύπρο. Με την Κοίμηση της Θεοτόκου η πόλη θάβει περισσότερους από 3.000 Ελληνοκύπριους. Ο Μαύρος Αύγουστος μετατρέπει μια ταχύτατα αναπτυσσόμενη πόλη, ένα από τα μεγαλύτερα τουριστικά θέρετρα της Μεσογείου σε πόλη-φάντασμα. Η Τουρκία με τη δεύτερη επιχείρηση, «Αττίλας ΙΙ», καταλαμβάνει το 36,2% του νησιού και εκτοπίζει 120.000 Κύπριους – ακόμη 20.000 παρέμειναν εγκλωβισμένοι.
Οι Κύπριοι της Αμμοχώστου έχασαν από τη μια στιγμή στην άλλη τα πάντα σ’ εκείνη την τουρκική εισβολή του 1974. Εκτελέστηκαν οι άνδρες, γυναίκες και παιδιά διέφυγαν προς το ελεύθερο κομμάτι του νησιού, μητέρες χωρίστηκαν από τα παιδιά τους. Οι ελληνοκύπριοι έζησαν ακόμη μια φρίκη στον τόπο τους και είδαν τα σπίτια τους και οι περιουσίες τους να χάνονται. Μέχρι και σήμερα δεν υπάρχουν επίσημα στοιχεία για τους χιλιάδες αγνοούμενους που κανείς δεν ξέρει αν εκτελέστηκαν ή πέθαναν σε τουρκικές φυλακές. Γονείς περάσαν μαύρα χρόνια περιμένοντας ένα νέο από το παιδί τους, ζώντας με πληροφορίες ότι δήθεν κάπου το είδαν κάποιοι. Μια τραγική ψυχική παράνοια που ακόμη και τα τελευταία χρόνια υπήρχαν επιτήδειοι που κέρδιζαν χρήματα δίνοντας δήθεν πληροφορίες για αγνοούμενους.
Η Κύπρος, η Μεγαλόνησος της Ανατολικής Μεσογείου δεν είναι απλά ένας τόπος στρατηγικής σημασίας, είναι ένας τόπος όπου μιλιέται η ελληνική γλώσσα. Αξίζει να θυμίσουμε, ότι η διχοτόμηση της Κύπρου, ανάγκασε την κυβέρνηση «Εθνικής Ενότητας» που είχε ορκιστεί το πρωί της 24ης Ιουλίου 1974, να προχωρήσει στο μέτρο της αποχώρησης της Ελλάδας από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ. Στην σχετική ανακοίνωση αναφέρεται: “Κατόπιν της αποδείξεως της ανικανότητας της Ατλαντικής Συμμαχίας, όπως αναχαιτίσει την Τουρκίαν από του να δημιουργήσει κατάσταση συρράξεως μεταξύ δύο Συμμάχων, ο πρόεδρος της Κυβερνήσεως κ. Κ. Καραμανλής έδωσεν εντολήν όπως αι ελληνικαί Ενοπλοι Δυνάμεις αποσυρθούν από της Συμμαχίας του ΝΑΤΟ”.
Σίγουρα τότε όπως και τώρα κάποιοι «κλείνουν» το μάτι στην κυβέρνηση της Τουρκίας.
Με βάση όλα όσα έγιναν, το ίδιο ισχύει και με τον επαπειλούμενο «ΑΤΤΙΛΑ 3» (εκμετάλλευση υδρογονανθράκων στην Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη της Κύπρου, τις προκλητικές αξιώσεις της Τουρκίας στην Ελλάδα κλπ), που απειλεί να υλοποιήσει η κυβέρνηση Ερντογάν, παρά το γεγονός ότι είναι μέλος της ίδιας συμμαχίας, του ΝΑΤΟ, που ανήκει και η Ελλάδα..
Κάντε το πρώτο σχόλιο