Ισραήλ-Παλαιστίνη: από Συμφωνία σε Συμφωνία κι’ από τη μια αιματοχυσία στην άλλη. Πανηγύριζαν οι Ισραηλινοί χορεύοντας και τραγουδώντας, όπως το βράδυ του καταγέλαστου δημοψηφίσματος στην Πλατεία Συντάγματος πανηγύριζαν οι Έλληνες του «όχι» του 2015… Πάντα γελασμένοι, και οι μεν και οι δε…
Κάποιοι ομοεθνείς του Άλμπερτ Αϊνστάιν φόρεσαν και προσωπεία- μάσκες δηλαδή- που απεικόνιζαν τον Ειρηνοποιό Πλανητάρχη… Κι όταν οι λαοί πανηγυρίζουν τους βλέπει η Ιστορία και γελά…
Η Συμφωνία ανάμεσα στη Χαμάς της Παλαιστίνης και του Ισραήλ του Νετανιάχου «έκλεισε» κι όποιος νομίζει ότι έκλεισαν και τα βιβλία των ανοιχτών διαφορών των δύο λαών, γελιέται. Από το 1949 αντιμάχονται ο ένας τον άλλον, συμφωνούν, δίνουν τα χέρια πάνω από λίμνες αίματος, για λίγο καιρό ξαποσταίνουν και ξανά προς τους φόνους τραβούν…
Με το «καλημέρα», μαύρη νύχτα…
Από την επόμενη μέρα της ανακήρυξης της ανεξαρτησίας του, το Ισραήλ, δέχτηκε επίθεση από τους στρατούς πέντε αραβικών κρατών. Μέχρι που τα όπλα σώπασαν, έπειτα από ανακωχή, το 1949, το Ισραήλ έλεγχε το μεγαλύτερο μέρος της επικράτειας. Οι Συμφωνίες άφησαν την Αίγυπτο να κατέχει τη Λωρίδα της Γάζας, την Ιορδανία τη Δυτική Όχθη και την Ανατολική Ιερουσαλήμ και το Ισραήλ τη Δυτική Ιερουσαλήμ. Τότε ήταν που περίπου 750.000 Παλαιστίνιοι εγκατέλειψαν ή υποχρεώθηκαν να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους μετοικίζοντας, ως πρόσφυγες, σε τόπο που ήταν ισραηλινός. Το γεγονός εκείνο είναι γνωστό στα αραβικά ως Νάκμπα (Καταστροφή). Στα χρόνια που ακολούθησαν, εκατοντάδες χιλιάδες Εβραίοι έφυγαν ή απελάθηκαν από χώρες με μουσουλμανική πλειοψηφία σε όλη τη Μέση Ανατολή και τη Βόρεια Αφρική, με πολλούς να πηγαίνουν στο Ισραήλ.
Εκείνος που έμεινε στην Ιστορία ως ο Πόλεμος των Έξι Ημερών άλλαξε τα σύνορα στη Μέση Ανατολή και είχε σημαντικές συνέπειες για τους Παλαιστίνιους. Στον πόλεμο εκείνο, το Ισραήλ είχε αντιπάλους την Αίγυπτο, τη Συρία και την Ιορδανία.
Ο πόλεμος άρχισε όταν το Ισραήλ, φοβούμενο επίθεση από την Αίγυπτο και τη Συρία, χτύπησε την αεροπορία της Αιγύπτου. Μέχρι το τέλος των μαχών, το Ισραήλ είχε καταλάβει τη χερσόνησο του Σινά και τη Γάζα από την Αίγυπτο, το μεγαλύτερο μέρος των Υψιπέδων του Γκολάν από τη Συρία και την Ανατολική Ιερουσαλήμ και τη Δυτική Όχθη από την Ιορδανία. Περίπου ένα εκατομμύριο Παλαιστίνιοι στη Δυτική Όχθη, τη Γάζα και την ανατολική Ιερουσαλήμ, τέθηκαν υπό τον έλεγχο του Ισραήλ. Η κατοχή αυτών των περιοχών από το Ισραήλ διαρκεί μέχρι σήμερα. Και πάμε στις Συνθήκες που έμειναν στην Ιστορία, όχι γιατί τηρήθηκαν, αλλά για ακριβώς τον αντίθετο λόγο…
Οι Συμφωνίες του Καμπ Ντέιβιντ: 1978
Μετά από δεκαετίες πολέμου, η Αίγυπτος και το Ισραήλ άφησαν άναυδο τον κόσμο υπογράφοντας τις Συμφωνίες του Καμπ Ντέιβιντ, τις οποίες μεσολάβησε ο πρόεδρος των ΗΠΑ Τζίμι Κάρτερ. Εκείνη η Συμφωνία σηματοδότησε την πρώτη φορά που ένα αραβικό έθνος αναγνώριζε το Ισραήλ, θεσπίζοντας έναν καταστατικό χάρτη για ειρήνη στη Μέση Ανατολή. Οι συμφωνίες όχι μόνο τερμάτισαν τις εχθρότητες μεταξύ των δύο χωρών (πρόσκαιρα), αλλά έθεσαν και προηγούμενο για μελλοντικές αραβοϊσραηλινές διαπραγματεύσεις, αποδεικνύοντας ότι ακόμη και οι βαθύτερες έχθρες μπορούν να υποκύψουν στη διπλωματία. Αποτέλεσμα; Ο ηγέτης της Αιγύπτου, ο Ανουάρ Σαντάτ έπεσε νεκρός από πυρά στρατιωτικών του και ο Μπέγκιν πέθανε απομονωμένος υπό βαριά κατάθλιψη· και οι δυο είχαν μοιραστεί ένα Νόμπελ επίπλαστης Ειρήνης…
Οι Συμφωνίες του Όσλο: 1993-2001
Η υπογραφή των Συμφωνιών του Όσλο σηματοδότησε νέα αρχή στις διμερείς σχέσεις, καθώς το Ισραήλ και η Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης αναγνώρισαν το ένα την άλλη για πρώτη φορά. Αυτό το θαρραλέο βήμα προς την ειρήνη πυροδότησε παγκόσμια αισιοδοξία, χτίζοντας μια (εύθραυστη) γέφυρα σε περιοχή που σπαρασσόταν (και ακόμη σπαράσσεται) από συγκρούσεις. Ενώ ο δρόμος προς την ειρήνη αποδείχθηκε δύσκολος, οι συμφωνίες παραμένουν ένα ισχυρό σύμβολο του τι μπορεί να συμβεί όταν ορκισμένοι αντίπαλοι επιλέγουν τον διάλογο αντί της βίας και ρισκάρουν κινδύνους για ένα καλύτερο μέλλον. Το καλύτερο μέλλον το ζούμε στις μέρες μας… Για την Ιστορία να θυμίσουμε ότι οι άμεσα εμπλεκόμενοι: ο Γιασέρ Αραφάτ πέθανε δηλητηριασμένος από ραδιενεργό πολώνιο, που οι γιατροί του το «μετέφρασαν» σε εγκεφαλική αιμορραγία, που προήλθε από εντερική φλεγμονή και ο Γιτζάκ Ράμπιν δολοφονήθηκε από τις σφαίρες ενός φανατικού ισραηλινού εξτρεμιστή· το βραβείο Νόμπελ Ειρήνης δεν προστάτευσε ούτε αυτούς…
Μετά τη δολοφονία του Γιτζάκ Ράμπιν το 1995, η ειρηνευτική διαδικασία σταμάτησε. Ο πληθυσμός διπλασιάστηκε στη Δυτική Όχθη. Αργότερα, οι βομβιστικές επιθέσεις αυτοκτονίας από Παλαιστίνιους και τα επακόλουθα αντίποινα από τον ισραηλινό στρατό δημιούργησαν ακατάλληλο έδαφος για χτίσιμο ειρηνευτικών διαπραγματεύσεων.
Οι Συμφωνίες 1996-1999
Ο νεοεκλεγείς πρωθυπουργός του Ισραήλ Μπένιαμιν Νετανιάχου κήρυξε νέα πολιτική μετά τις αλλεπάλληλες επιθέσεις αυτοκτονίας της Χαμάς και της Παλαιστινιακής Ισλαμικής Τζιχάντ από το 1993, συμπεριλαμβανομένου ενός κύματος επιθέσεων αυτοκτονίας πριν από τις ισραηλινές εκλογές του Μαΐου 1996. Ο Νετανιάχου κήρυξε την πολιτική ανταπόδοσης, την οποία ονόμασε «αμοιβαιότητα», σύμφωνα με την οποία το Ισραήλ δεν θα συμμετείχε στην ειρηνευτική διαδικασία εάν ο Αραφάτ συνέχιζε με αυτό που ο Νετανιάχου όρισε ως την παλαιστινιακή πολιτική των «περιστρεφόμενων θυρών», δηλαδή την υποκίνηση και άμεση ή έμμεση υποστήριξη της τρομοκρατίας. Οι Συμφωνίες της Χεβρώνας και το μορατόριουμ του Wye River υπογράφηκαν κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, αφού το Ισραήλ έκρινε ότι οι όροι του είχαν εκπληρωθεί εν μέρει. Ουδέν τηρήθηκε!
Το 2000, ο Πρόεδρος των ΗΠΑ Μπιλ Κλίντον συγκάλεσε ειρηνευτική σύνοδο κορυφής μεταξύ του Παλαιστίνιου Προέδρου Γιάσερ Αραφάτ και του Ισραηλινού Πρωθυπουργού Εχούντ Μπαράκ· οι συνομιλίες έληξαν χωρίς συμφωνία.
Από τον Δεκέμβριο του 2006 έως τα μέσα Σεπτεμβρίου 2008, ο Ισραηλινός πρωθυπουργός Εχούντ Όλμερτ και ο πρόεδρος της Παλαιστινιακής Αρχής Μαχμούντ Αμπάς συναντήθηκαν 36 φορές. Οι συνομιλίες ολοκληρώθηκαν με αμφότερες τις πλευρές να ισχυρίζονται ότι η άλλη πλευρά διέκοψε τις επαφές.
Κάτι πήγε να γίνει που δεν έγινε όμως…
Τον Ιούνιο του 2009, αντιδρώντας στην ομιλία του Προέδρου των ΗΠΑ Μπαράκ Ομπάμα στο Κάιρο, ο Ισραηλινός Πρωθυπουργός Μπέντζαμιν Νετανιάχου δήλωσε, για πρώτη φορά, την υπό όρους αναγνώριση ενός μελλοντικού παλαιστινιακού κράτους, αλλά επέμεινε ότι οι Παλαιστίνιοι θα πρέπει να κάνουν αμοιβαίες υποχωρήσεις και να αποδεχτούν αιτήματα των Ισραηλινών: αναγνώριση του Ισραήλ ως έθνους-κράτους του εβραϊκού λαού· αποστρατιωτικοποίηση ενός μελλοντικού παλαιστινιακού κράτους, μαζί με πρόσθετες εγγυήσεις ασφαλείας, συμπεριλαμβανομένής της φύλαξης των συνόρων για το Ισραήλ· αποδοχή ότι η Ιερουσαλήμ θα παραμείνει η ενωμένη πρωτεύουσα του Ισραήλ και παραίτηση από το αίτημά τους για δικαίωμα επιστροφής. Προτάσεις που μείνανε προτάσεις…
Τον Μάιο του 2012, ο Μαχμούντ Αμπάς επανέλαβε την πρόθεσή του να συνεργαστεί με τους Ισραηλινούς εάν προτείνουν «κάτι ελπιδοφόρο ή θετικό». Ο Νετανιάχου απάντησε στην επιστολή του Αμπάς και, για πρώτη φορά, αναγνώρισε επίσημα το δικαίωμα των Παλαιστινίων να έχουν το δικό τους κράτος… Οι άμεσες διαπραγματεύσεις μεταξύ Ισραήλ και Παλαιστινίων ξεκίνησαν στις 29 Ιουλίου 2013, μετά μια προσπάθεια του υπουργού Εξωτερικών των Ηνωμένων Πολιτειών, Τζον Κέρι, να επανεκκινήσει την ειρηνευτική διαδικασία. Οι διαπραγματεύσεις είχαν προγραμματιστεί να διαρκέσουν έως και εννέα μήνες, με στόχο την επίτευξη τελικής συμφωνίας για την παλαιστινο-ισραηλινή σύγκρουση έως τα μέσα του 2014. Με τη λήξη της προθεσμίας, οι διαπραγματεύσεις κατέρρευσαν, με τον Ειδικό Απεσταλμένο των ΗΠΑ, Ιντίκ, να φέρεται να επιρρίπτει την ευθύνη κυρίως στο Ισραήλ.
Στις 3 Σεπτεμβρίου του 2014, ο Αμπάς παρουσίασε νέα πρόταση για την ειρηνευτική διαδικασία στον Τζον Κέρι. Το σχέδιο προέβλεπε εννέα μήνες άμεσων συνομιλιών, ακολουθούμενο από ένα τριετές σχέδιο για την αποχώρηση του Ισραήλ στα όρια του 1967, αφήνοντας την Ανατολική Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσα της Παλαιστίνης. Η κυβέρνηση των ΗΠΑ απέρριψε την πρωτοβουλία, λέγοντας ότι ήταν αντίθετη σε οποιαδήποτε μονομερή κίνηση που θα μπορούσε να επηρεάσει αρνητικά την ισραηλινοπαλαιστινιακή ειρηνευτική διαδικασία.
Ο Τραμπ μπαίνει στο «παιχνίδι»
Μετά την ορκωμοσία του Προέδρου των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ τον Ιανουάριο του 2017, άρχισε περίοδος αβεβαιότητας σχετικά με μια νέα ειρηνευτική πρωτοβουλία. Στις αρχές του 2018, ορισμένα μέσα ενημέρωσης ανέφεραν ότι η νέα κυβέρνηση προετοίμαζε νέα ειρηνευτική πρωτοβουλία για μια ισραηλινοπαλαιστινιακή συμφωνία.
Τον Δεκέμβριο του 2017, ο Παλαιστίνιος πρόεδρος Μαχμούντ Αμπάς διέκοψε τους δεσμούς του με την κυβέρνηση Τραμπ μετά την αναγνώριση της Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσας του Ισραήλ από τις Ηνωμένες Πολιτείες. Η κυβέρνηση Τραμπ προκάλεσε περαιτέρω οργή στους Παλαιστίνιους όταν μετέφερε την αμερικανική πρεσβεία στην Ιερουσαλήμ τον Μάιο του 2018 και μείωσε εκατοντάδες εκατομμύρια δολάρια σε ετήσια βοήθεια προς τους Παλαιστίνιους… Και φθάνουμε στις μέρες μας.
Στις 29 Σεπτεμβρίου 2025, ο Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών Ντόναλντ Τραμπ ανακοίνωσε νέο σχέδιο- σε συνέντευξη Τύπου στον Λευκό Οίκο- μαζί με τον Ισραηλινό πρωθυπουργό Μπένιαμιν Νετανιάχου για την αντιμετώπιση του συνεχιζόμενου πολέμου στη Γάζα και της ευρύτερης κρίσης στη Μέση Ανατολή. Στις 8 Οκτωβρίου, ο Τραμπ ανακοίνωσε ότι το Ισραήλ και η Χαμάς κατέληξαν σε συμφωνία.
Κι όποιος πιστεύει- αφελώς- ότι «πάει, το πρόβλημα λύθηκε», ή δεν έχει διαβάσει Ιστορία, ή βιάζεται να επιστρέψει στη ραστώνη της καθημερινότητάς του βαυκαλιζόμενος για τα «καλύτερα» που έρχονται…
Μια εβραϊκή παροιμία λέει πως ο Θεός έπλασε τον άνθρωπο επειδή του αρέσουν οι ιστορίες. Ο Θεός των Εβραίων και των Παλαιστινίων λατρεύει τις ιστορίες περιπέτειας και εκδίκησης, μάλλον… Και ακόμα κάτι: αν η κατάσταση δεν είναι όπως θα ήθελες, να τη δέχεσαι όπως είναι. Για την ώρα Τραμπ, ο Ειρηνοποιός. Για αύριο; Βλέπουμε…
Πηγή ethnos.gr
Κάντε το πρώτο σχόλιο