Ο σημερινός φιλοξενούμενος της στήλης ΠΡΟΣΩΠΑ είναι ένα φωτεινό παιδί. Ένας άνθρωπος της Τέχνης και ας αποφοίτησε από το Τμήμα Κοινωνικής Διοίκησης και Πολιτικής Επιστήμης του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης. Σπούδασε στη συνέχεια Μοντάζ, αλλά χαρακτηρίζει και ο ίδιος τον εαυτό του αυτοδίδακτο σκηνοθέτη.
Ο Θανάσης Τσιμπίνης γεννήθηκε το 1984 στα Γιαννιτσά και μεγάλωσε εδώ, μέχρι να τον κερδίσει αυτό που πραγματικά αγαπά. Ο χώρος του κινηματογράφου. Η τελευταία του ταινία «Απόδραση από τον εύθραυστο πλανήτη» (2020), βραβεύτηκε στο Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας, ταξίδεψε σε δεκάδες φεστιβάλ παγκοσμίως και εντάχθηκε στην συλλογή TheNewYorker κάνοντας παγκόσμια online πρεμιέρα στο ScreeningRoom.
Ο νεαρός μας σκηνοθέτης μιλάει στην ταινία του για την ιδέα μιας πανδημίας που προηγείται της πραγματικής πανδημίας και δηλώνει «με απασχολεί πολύ η φυγή από την πραγματικότητα. Θέλω να φτιάχνω ταινίες αισθητικά όμορφες, γιατί βλέπω στην ομορφιά ένα είδος απόδρασης και μια κάθαρση».
Εμείς τον συναντήσαμε εγκατεστημένο στις Βρυξέλλες, όπου κάνει μεταπτυχιακό στην Σκηνοθεσία Κινηματογράφου στο LUCASchoolofArts, δημιουργώντας όμως και συλλέγοντας γνώσεις και εικόνες…σε ένα κατάλληλο για τον ίδιο περιβάλλον ώστε να γράψει τη νέα του ιστορία.
ΕΡΩΤ. Προερχόμενος από άλλες σπουδές, χαρακτηρίζεσαι αυτοδίδακτος ως σκηνοθέτης. Τι σε οδήγησε πίσω από τις κάμερες; Πώς βρέθηκες σε αυτή την καρέκλα;
ΑΠΑΝΤ.Σπούδασα μοντάζ στην Θεσσαλονίκη και μέσα από αυτό, άρχισα να πειραματίζομαι με την κινηματογράφηση, και έπειτα με τη σκηνοθεσία. Αυτό προέκυψε δειλά δειλά από την ανάγκη μου να πω τις δικές μου ιστορίες. Μια από αυτές, το MINE το μακρινό 2012, ξεχώρισε και μου έδωσε την ευκαιρία να μπω στο χώρο της διαφήμισης, αφού είχα μετακομίσει πια στην Αθήνα. Εκεί έμαθα πολλά ως σκηνοθέτης, ως προς το τεχνικό κομμάτι ενός γυρίσματος, αλλά και το καλλιτεχνικό. Πώς να προσεγγίζω και να συνεργάζομαι με ανθρώπους από διαφορετικά τμήματα, πώς να λειτουργώ υπό πίεση και πώς να διαχειρίζομαι και την ευθύνη μιας μεγάλης παραγωγής με σχετική ψυχραιμία.
ΕΡΩΤ. Είσαι λάτρης του μικρού μήκους; Σε γοητεύουν περισσότερο; Δεν έχεις σκεφτεί ποτέ μια ταινία μεγάλου μήκους;
ΑΠΑΝΤ. Ο λόγος που ξεκινούν οι περισσότεροι σκηνοθέτες από τις μικρού μήκους ταινίες, είναι επειδή αυτό το είδος σινεμά, επιτρέπει περισσότερο πειραματισμό και δίνει την ευκαιρία στον δημιουργό να ανακαλύψει το προσωπικό του είδος γραφής. Επίσης, είναι πρακτικά πιο εύκολο από οικονομική άποψη, αλλά και από άποψη χρόνου, ειδικά όταν πρέπει να δουλεύει κανείς παράλληλα για άλλα projects. Από εκεί και πέρα, το βρίσκω ιδιαίτερα γοητευτικό όταν μια μικρού μήκους ταινία, μπορεί να χωρέσει μια “ολοκληρωμένη” ιστορία. Και για την ώρα, απολαμβάνω αυτήν την πρόκληση.
ΕΡΩΤ. Πόσο σημαντικός πιστεύεις πως είναι ο κινηματογράφος ως τέχνη σήμερα και ποια η γνώμη σου για τον ελληνικό κινηματογράφο;
ΑΠΑΝΤ.Μπορώ να πω πόσο σημαντικός είναι ο κινηματογράφος για μένα. Αφού τίποτα δεν με γεμίζει περισσότερο από μια ολοκληρωμένη κινηματογραφική εμπειρία, ειδικά όταν πάω μόνος μου σινεμά. Όσον αφορά το ελληνικό σινεμά, θεωρώ πως έχει τη δική του θέση στον παγκόσμιο χάρτη και μια συνεχή έντονη παρουσία, ιδιαίτερα στις μικρού μήκους ταινίες, με τελευταίο παράδειγμα τα βραβεία στο Clermont-Ferrand International ShortFilmFestival. Και μια μεγάλου μήκους ταινία, που ξεχώρισε για μένα τα τελευταία χρόνια και προτείνω ανεπιφύλακτα και είναι το Digger.
ΕΡΩΤ. Τι αγαπάς πολύ στο σινεμά και τι είναι αυτό που σε φοβίζει;
ΑΠΑΝΤ.Αγαπώ πολύ τις συζητήσεις έξω από το σινεμά μετά από μια ωραία προβολή. Και φοβάμαι το τέλος του σινεμά λόγω του streaming.
ΕΡΩΤ.Έχεις κάνει πολύ σημαντικές δουλειές στον χώρο της διαφήμισης. Με πολύ γνωστές εταιρίες. Τι εντυπωσιακό βρίσκεται εδώ; Γιατί για εμάς είναι τόσο μοναδικό το αποτέλεσμα;
ΑΠΑΝΤ.Προσωπικά, δε θα χαρακτήριζα τη δουλειά μου στη διαφήμιση ως σημαντική, καθώς στο τέλος μιλάμε για την προώθηση ενός προϊόντος. Αυτό που κάνει κάποιες διαφημίσεις εντυπωσιακές είναι το ότι δανείζονται με επιτυχία τα “εργαλεία” του σινεμά, ως προς την ιστορία, την ατμόσφαιρα ή την υποκριτική. Αλλά στο τέλος, πιστεύω πως η πρόθεση αναιρεί κάπως την καλλιτεχνική αξία του έργου. Για να δώσω ένα παράδειγμα, βρίσκω πιο σημαντικές τις κοινωνικές καμπάνιες που έκανα για τα LGBT+ δικαιώματα, όπως την ισότητα στο γάμο και την τεκνοθεσία, καθώς και την ενημέρωση γύρω από τον HIV και την αντιρετροϊκή θεραπεία.
ΕΡΩΤ.Πες μου λίγα πράγματα για την τελευταία σου δουλειά. Ποιες ήταν οι σκέψεις σου πριν το ξεκίνημά της και πώς προέκυψε;
ΑΠΑΝΤ.Η τελευταία μικρού μήκους ταινία μου έχει τίτλο “Escaping the fragileplanet” (Απόδραση από τον εύθραυστο πλανήτη) και έχει ως θέμα τη ρομαντική συνάντηση δύο αγοριών την τελευταία μέρα του κόσμου. Έκανε πρεμιέρα στο Διεθνές Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας, όπου και βραβεύτηκε, και έπειτα ταξίδεψε σε 50 ακόμα φεστιβάλ σε 25 διαφορετικές χώρες. Μια ενδιαφέρουσα πληροφορία για την ταινία, είναι το γεγονός πως οι πρωταγωνιστές (Μιχαήλ Ταμπακάκης, Νίκος Λεκάκης) φορούν μάσκες για να κυκλοφορήσουν σε μια άδεια Αθήνα, ενώ η ταινία γυρίστηκε το 2019, ένα χρόνο πριν τον COVID-19. Η ταινία είναι διαθέσιμη δωρεάν στο κανάλι του “The NewYorker” στο YouTube, για όποιο άτομο ενδιαφέρεται να την δει.
ΕΡΩΤ.Οι άνθρωποι της Τέχνης στην Ελλάδα, την χώρα που γέννησε το αρχαίο θέατρο, βρίσκονται σήμερα στους δρόμους. Διαμαρτύρονται για την υποβάθμισή τους. Θεωρείς πως στην χώρα μας υπάρχει μια λάθος άποψη για τους καλλιτέχνες;
ΑΠΑΝΤ.Η υποβάθμιση είναι συνεχής και στοχευμένη από τη συγκεκριμένη κυβέρνηση και οι λόγοι προφανείς. Στηρίζω τους ηθοποιούς στον αγώνα τους. Και γενικότερα όποια ομάδα ανθρώπων αγωνίζεται για τα αυτονόητα.
ΕΡΩΤ.Ένας από τους αγαπημένους σου σκηνοθέτες είναι ο DarrenAronofsky… που φέτος μας καθήλωσε στην μεγάλη οθόνη με την ΦΑΛΑΙΝΑ. Οι ταινίες του πάντα δυνατές συναισθηματικά, γροθιά στο στομάχι. Πιστεύεις ότι ο κινηματογράφος πρέπει να έχει αυτό το ρόλο; Να μας προβληματίζει; Να μας σοκάρει; Να ταράζει τα νερά;
ΑΠΑΝΤ. Δεν έχω δει τη Φάλαινα ακόμα, επομένως δεν μπορώ να εκφέρω γνώμη. Γενικότερα όμως, συμφωνώ με αυτό που έχει πει ο JamesBaldwin “Artistsareheretodisturb the peace.” Και να μη ξεχνάμε πως το σινεμά, όπως και η τέχνη, λειτουργεί σαν καθρέφτης, κάποιες φορές παραμορφωτικός, που δείχνει στην κοινωνία το πραγματικό της πρόσωπο.
ΕΡΩΤ. Ακούγονται τόσα για τους ανθρώπους της τέχνης. Τελικά υπάρχουν μυστικά επιτυχίας;
ΑΠΑΝΤ.Και πάλι, θα μιλήσω προσωπικά. Σε αυτήν τη φάση, το βασικό στην τέχνη για μένα είναι να προωθείται την πολιτική σκέψη και να γίνεται με ηθικό τρόπο, δηλαδή με σεβασμό προς τον άνθρωπο και την ίδια την τέχνη. Όσον αφορά το μυστικό, ένας καλλιτέχνης πιστεύω πως οφείλει να παρατηρεί τον κόσμο γύρω του και να διατηρεί την περιέργεια του για αυτόν.
ΕΡΩΤ.Ποια τα όνειρα ενός νέου ανθρώπου όπως εσύ στον σημερινό κόσμο που δεν είναι κι ο καλύτερος;
ΑΠΑΝΤ. Ονειρεύομαι την ισότητα και την αλληλεγγύη.
- Είναι τελικά αλήθεια πως η νέα γενιά δεν μας προδίδει ποτέ.
- Αυτό είναι το link της τελευταίας του ταινίας «Απόδραση από τον εύθραυστο πλανήτη».
Και εμείς κλείνουμε την κουβέντα μας δίνοντας ραντεβού στην μεγάλη οθόνη για να απολαύσουμε σύντομα την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του…
Κάντε το πρώτο σχόλιο