Με τον ΠΑΟΚ ποτέ δεν πλήττεις, ποτέ δεν βαριέσαι. Μόνο που αυτή τη φορά θα πρέπει να κοιτάξει κανείς ωμά την αλήθεια.
Αν υπάρχει ένα γήπεδο που ξέρει από σκληρό ροκ, αυτό είναι η Τούμπα. Δεν είναι τυχαίο που εδώ και χρόνια το Hell’s Bells των AC/DC ντύνει ηχητικά την είσοδο του ΠΑΟΚ στον αγωνιστικό χώρο.
Γράφει ο Σωτήρης Μήλιος στο sdna.gr
Μόνο που σταδιακά οι ηλεκτρικές κιθάρες ανακατεύονται με τα μπουζούκια από τον ύμνο του συλλόγου, σε μία ηχητική Βαβέλ που δημιουργήθηκε, μπας και ικανοποιηθούν όλοι, μικροί και μεγάλοι. Το άσπρο, ακριβώς δίπλα στο μαύρο σε αυτή την αιώνια αντίθεση των δύο άκρων που απεικονίζει τον Δικέφαλο.
Στην Τούμπα δεν υπάρχει τίποτα απίστευτο. Δεν υπάρχει τίποτα που να μην γίνεται. Τίποτα που να μην έχει γίνει ή που να μην μπορεί να γίνει.
Είναι το γήπεδο που είδε το 0-3 στο 26ο λεπτό από την Σπάρτακ Τρνάβας μετά από 5ετή ευρωπαϊκή αποχή να γίνεται 5-3.
Το γήπεδο που έζησε το ιστορικά ανεξήγητο 3-5 από την Παναχαϊκή, το οποίο κόστισε ένα ολόκληρο πρωτάθλημα.
Το γήπεδο που είδε το 1-3 από την Ατλέτικο Μαδρίτης του Βιέρι και του Ζουνίνιο να γίνεται 4-3 και ψυχρά, κυνικά, άδοξα 4-4 στο 90ό λεπτό.
Το γήπεδο κάτι 4-4 τα έχει για ψωμοτύρι: όπως αυτό στην πρεμιέρα της σεζόν 1999-2000, όταν η ΑΕΚ κέρδιζε με 2-4 και τελικά έφυγε μόνο με έναν βαθμό χάρη σε γκολ του Αντόλφο Βαλένσια στο φινάλε.
Είναι το γήπεδο, όπου το 3-1 με τον Ατρόμητο στο 75ο λεπτό μπορεί να γίνει κάλλιστα 3-4.
Σίγουρα ξεχνάω κι άλλα πολλά.
Όταν ο Βόλος έκανε το 4-4, με τρία αναπάντητα γκολ στην επανάληψη, οι περισσότεροι σκέφτηκαν ότι το 4-5 ήταν πιο κοντά από το 5-4. Ναι, κάτι τέτοιο δεν είχε γίνει ποτέ σε αυτό το γήπεδο. Δεν έγινε, πάντως, ούτε αυτή τη φορά.
Ο ΠΑΟΚ είχε μπει σε μία τροχιά που είχε αφήσει πίσω του τέτοια σκοτσέζικα ντους. Είχε χρόνια να ζήσει ένα τέτοιο βράδυ απόλυτης ποδοσφαιρικής κυκλοθυμίας. Ακόμα κι ο Ραζβάν Λουτσέσκου έδειχνε σαστισμένος, σορκαρισμένος από αυτό που είδε / έπαθε. Οι ομάδες του δεν παθαίνουν τέτοια black-out. Για πρώτη φορά αδυνατούσε να κολλήσει τις σωστές λέξεις για να περιγράψει τι έγινε.
Όταν έληξε η μεταγραφική περίοδος και ο Σεμπαστιάν Τζιοβίνκο δεν έβαλε ποτέ τα ασπρόμαυρα, ο κόσμος ένιωσε πως η «τρύπα» στο «10» ήταν μεγαλύτερη κι από αυτή του όζοντος. Κουτσά-στραβά, ο ΠΑΟΚ βρήκε λύσεις εκεί. Παράγει. Σκοράρει. Δημιουργεί. Τα μπάλωσε. Όλα τα γκολ απέναντι στον Βόλο ήταν αποτέλεσμα ποιότητας, κλάσης, αυτοματισμών. Αίφνης, το πρόβλημα βρίσκεται αλλού.
Σε κάθε, μα κάθε παιχνίδι, ο ΠΑΟΚ επιτρέπει πολλά πράγματα σε κάθε αντίπαλο του. Δεν έχει σημασία αν παίζει με τους ημι-επαγγελματίες της Μποέμιανς ή τους χομπίστες της Λίνκολν. Δεν έχει σημασία αν απέναντι είναι μία ομάδα που σκοράρει ελάχιστα όπως ο Παναιτωλικός ή… καθόλου όπως ο Αστέρας Τρίπολης. Όλοι θα βρουν τις ευκαιρίες απέναντι του. Ο Πασχαλάκης -μέχρι το μεσημέρι- ήταν ο άτυπος MVP της σεζόν.
Όσα διαφορετικά δίδυμα στόπερ κι αν δοκίμασε ο Λουτσέσκου (και ήταν πολλά λόγω των τραυματισμών των Κρέσπο, Βαρέλα) κανένα δεν έδωσε την απαιτούμενη ασφάλεια. Όσες τετράδες κι αν έφτιαξε πίσω (με όλους τους πιθανούς συνδυασμούς μπακ), καμία δεν έφτιαξε ένα τείχος ασφαλείας μπροστά από την εστία του.
Μετά από 12 επίσημα ματς στην σεζόν το συμπέρασμα είναι ασφαλές. Ο ΠΑΟΚ θολώνει κάθε φορά που η μπάλα σηκώνεται ψηλά στην περιοχή του. Στο Αγρίνιο οι αντίπαλοι επιθετικοί (κυρίως ο Βέργος) έκαναν πάρτι ψηλά, το ίδιο και ο Μπαράλες στην Τρίπολη. Το γκολ της Σλόβαν προέρχεται από κερδισμένη μάχη του θηριώδους Χέντι ψηλά, ενώ στα τρία από τα τέσσερα γκολ του Βόλου, οι παίκτες του ΠΑΟΚ κοιτούν τους αντιπάλους να πηδάνε ανενόχλητοι και να σημαδεύουν εστία, χωρίς να σηκωθούν από το έδαφος, δίχως να τους βγάλουν εκτός θέσης.
Και στα τέσσερα γκολ του Βόλου, οι παίκτες του ΠΑΟΚ είναι βιδωμένοι στο έδαφος. Δεν βάζουν μπλοκ, δεν κρύβουν την εστία, δεν «ενοχλούν» τον αντίπαλο. Στα προηγούμενα ματς, η μπάλα τους ήθελε. Σήμερα, όχι. Ο ΠΑΟΚ πήρε περισσότερα σε ματς που ίσως δεν άξιζε και λιγότερα από αυτά που έπρεπε απέναντι στον Βόλο. Λες και το ποδόσφαιρο διόρθωσε από μόνο του, μία ανορθογραφία. Η επιστροφή του Ίνγκασον ίσως αποτελέσει μία λύση. Ίσως.
Αίφνης, δημιουργείται και μία άλλη συνθήκη. Ένα μπλοκάρισμα στο περιβάλλον της Τούμπας. Ο ΠΑΟΚ έχει κερδίσει μόλις δύο από τα έξι εντός έδρας παιχνίδια του, αυτό με την Μποέμιανς και την ΑΕΚ. Όλοι οι υπόλοιποι μουσαφίρηδες (Ριέκα, ΠΑΣ Γιάννινα, Σλόβαν, Βόλος) κάτι πήραν. Διόλου, τυχαίο.
Ο Δικέφαλος είναι μία ομάδα που λειτουργεί και αποδίδει πολύ καλύτερα υπό καθεστώς πίεσης και αμφισβήτησης, παρά σε συνθήκες άνεσης, εφησυχασμού, υπερφίαλης αισιοδοξίας. Η σφαλιάρα από τον Βόλο σίγουρα θα τον ταρακουνήσει για την «διαβολοβδομάδα» που έχει ταξίδια σε Κοπεγχάγη και Πειραιά για το ντέρμπι με τον Ολυμπιακό.
Προς το παρόν, η ορχήστρα του Λουτσέσκου παράγει ακόμα έναν περίεργο, ασυγχρόνιστο ήχο. Μπουζούκια με ηλεκτρικές κιθάρες, που βαράνε σε διαφορετικό τέμπο. Σαν το Hell’s Bells και τον ύμνο του συλλόγου κατά την είσοδο της ομάδας, ένα πράγμα…
Κάντε το πρώτο σχόλιο