
Η απόλυτη προτεραιότητα πρέπει να δοθεί στην δημιουργία νέων σχέσεων εμπιστοσύνης, ασφάλειας και αποδοχής μέσα στα σχολεία της χώρας.
Οι νέοι σήμερα ουρλιάζουν, γιατί ξέχασαν πως να μιλάνε. Και η κραυγή αυτή σύντομα μπορεί να σκεπάσει τις δικές μας φωνές. Φωνάζουν γιατί χάνουν το νήμα μπροστά τους και ο νέος κοινωνικός λαβύρινθος που φτιάξαμε όλοι εμείς οι μεγάλοι, είναι πλέον απίθανα πολύπλοκος.
Γράφει η Μάρνυ Παπαματθαίου στο in.gr
Η βία είναι πλέον αναπόσπαστο μέρος της ζωής τους. Και δεν υπάρχει πια συγκροτημένο εκπαιδευτικό μοντέλο να την φοβίσει. Σε πολλές περιπτώσεις, η ηθική (όπως αυτή καλλιεργείται μέσω της μόρφωσης και της καλλιέργειας των αξιών) δεν υπάρχει στο μυαλό τους, όπου αρχίζουν να θολώνουν τώρα και τα όρια μεταξύ καλού και κακού. Μεταξύ εγκλήματος και τιμωρίας.
Σ’ αυτό φταίμε, από την μια πλευρά, όλοι οι ενήλικοι που επιτρέψαμε στην τεράστια νέα «βιομηχανία ναρκωτικών» των παιχνιδιών και της διαδικτυακής οθόνης, να καταλάβει στο μυαλό τους το χώρο τον οποίο στο παρελθόν κάλυπτε η εκπαίδευση. Φταίει όμως, από την άλλη, και η συγκυρία. Η απομόνωση των προηγούμενων τεσσάρων ετών που διέλυσε στο μυαλό τους το εκπαιδευτικό οικοδόμημα που χτίζαμε επί σειρά ετών.
Η συσσώρευση εγκλημάτων με θύτες και θύματα εφήβους των τελευταίων (πολλών) μηνών, οδηγούν μόνο σε μια σκέψη: την σημασία που είχε -και έχει- το σχολείο στις κοινωνίες μας. Την σημασία που έχει η εκπαίδευση.
Το σχολείο είναι εκείνο που καθοδηγεί τους νέους στην ζωή τους. Η εκπαίδευση είναι εκείνη που τους διαμορφώνει. Όταν το σχολείο γκρεμίστηκε, όταν ο σεβασμός, οι κανόνες, η πειθαρχία που ενέπνεε έπεσαν, όταν τα παιδιά σταμάτησαν να μαθαίνουν και να μιλάνε, τότε άρχισαν να ουρλιάζουν.
Κάντε το πρώτο σχόλιο